"Świat się kręci, ponieważ bije twoje serce."

Zapewne nie będę jedyna, jeśli napiszę, że kocham książki Cherry. Wszystkie, bez wyjątku. I o ile do tej pory bardzo trudno było mi wybrać, która z nich jest najlepsza, o tyle w tej chwili nie mam już takiego problemu. Każda z książek serii Żywioły jest inna, każda z nich, choć być może według niektórych niepozbawiona wad, jest niezwykła. Kochając pana Danielsa poruszyła moje serce, a Art&Soul sprawiło, że zakochałam się bez pamięci w piórze Cherry, które ma w sobie niezwykłą magię, takiej której nie spotyka się codziennie. Dzisiaj jestem gotowa przyznać, że Woda, która niesie ciszę to moja ulubiona książka Brittainy C. Cherry. I nie będzie w tym ani grama przesady.

Bohaterami powieści są Brooks i Maggie, dwójka dzieciaków z sąsiedztwa, których połączyła niezwykła przyjaźń. Silna więź potrafiąca przejść przez życiowe huragany, pokonać lata i dzielące ich mile, a nawet tragedię bestialsko odzierającą Maggie z głosu i dziecięcej niewinności. Od dziesięciu lat Maggie nie mówi i nie wychodzi z domu, całkowicie sparaliżowana strachem i koszmarem sprzed lat, nawiedzającym ją dzień za dniem. Uczy się w domu, w trudnych momentach słucha muzyki, obsesyjnie czyta książki i marzy, a jedynymi osobami, jakie do siebie dopuszcza są rodzice, rodzeństwo, chłopaki z zespołu, pani Boone przychodząca na herbatę i on – Brooks. Zabawny, uroczy i beztroski chłopak, dla którego muzyka jest całym światem, kształtującym go i uwalniającym od wszelkich ograniczeń. Był jedyną osobą, przy której Maggie czuła się swobodnie i bezpiecznie. Jedyną, która potrafiła słuchać jej ciszy. Przyjacielem, który wypełniał mroczne momenty swoim światłem.

Ale jeśli myślcie, że ta relacja była sielankowa, a ich historia słodka i polukrowana tak, że aż mdli, to muszę was rozczarować. Znajomość Maggie i Brooksa, tak naprawdę nigdy nie była łatwa. Napotykała na wiele życiowych trudności, pełna była dobrych i złych momentów, pięknych chwili i jednostronnych kłótni, lat przyjaźni i setek mil rozłąki, tęsknoty, paraliżującego strachu, obaw i koszmarów, a czasem nawet poczucia winy, świadomego poświęcenia, rozczarowań i niedotrzymanych obietnic. Niezależnie jednak od tego, co spotkało ich w życiu oni pozostali niezłomni. Najpierw to on był jej kotwicą. Widział Maggie, gdy inni zapominali o jej istnieniu, nauczył się czytać jej ciszę, słyszał ją choć nie mówiła słowa i wierzył, że pewnego dnia Maggie wyjdzie z domu i zacznie spełniać marzenia. Kiedy jednak przestał lubić osobę, która co dzień patrzyła na niego z lustra, to właśnie ona znalazła w sobie siłę, by stać się jego kotwicą i nie pozwolić mu utonąć, choć niczego bardziej nie pragnął.

Woda, która niesie ciszę to jedna z najpiękniejszych historii, jakie czytałam w ostatnim czasie. Magiczna i subtelna, ale też pełna bólu i cierpienia. Nasączona samotnością, tęsknotą, poczuciem zagubienia i próbami odnalezienia samego siebie. To historia o życiu i śmierci. O prawdziwej miłości, pomagającej przetrzymać najgorsze życiowe dramaty i o przyjaźni, która nie idzie na kompromisy. Autorka w swojej książce przemyciła kilka subtelnych, ale niezwykle mądrych myśli, a najlepszym na to dowodem jest fakt, że jak nigdy miałam ogromny problem z wybraniem najlepszych cytatów. Dzieląc się z czytelnikami bardzo osobistą historią i intymną częścią swojego życia, opowiedziała o tym, jak to jest czuć się niewidzialnym. Przypomina, że każdy może odnaleźć swój głos, że każdy wart jest miłości, odniesienia sukcesu, spełniania marzeń i odnalezienia własnej kotwicy. I o tym jest ta historia. O tym, że głos każdego z nas ma znaczenie. O tym, że dobrze jest mieć wokół siebie ludzi, którzy w nas wierzą, kiedy my sami już tego nie robimy.
Ja jestem zachwycona i czekam niecierpliwie na kolejną część serii Żywioły. Jeśli będzie choć w połowie tak dobra, to będę leczyć kaca książkowego.

„Pięć minut na wymazanie wszelkich obaw.
Pięć minut na przypomnienie sobie nawzajem, kim tak naprawdę byliśmy.
Pięć minut, by znaleźć wspólną drogę, wspólną historię".

http://www.smooky.pl/

"Świat się kręci, ponieważ bije twoje serce."

Zapewne nie będę jedyna, jeśli napiszę, że kocham książki Cherry. Wszystkie, bez wyjątku. I o ile do tej pory bardzo trudno było mi wybrać, która z nich jest najlepsza, o tyle w tej chwili nie mam już takiego problemu. Każda z książek serii Żywioły jest inna, każda z nich, choć być może według niektórych niepozbawiona wad, jest...