Krew niezmiennie fascynuje – zbadana, zmierzona, zanalizowana na tysiące sposobów, podzielona na grupy, opisana i skatalogowana, a jednak wciąż tajemnicza, niewyjaśniona, budząca skrajne reakcje, wiecznie zagadkowa, niepokojąca, umykająca ostatecznemu przyporządkowaniu, wzbudzająca niepokój i strach. Stanowi przedmiot badań nie tylko nauk biologicznych, ale także źródło fascynacji religioznawców, kulturoznawców oraz historyków literatury, bowiem motyw krwi w literaturze to zjawisko powszechne, spotykane w wielu różnych typach utworów. Praca Marka Kurkiewicza jest pierwszą próbą (należy dodać – udaną) opisu obecności motywu krwi w literaturze epoki Młodej Polski. Praca napisana z wielką pasją badawczą, wnikliwością, rzetelnie dokumentuje gruntowną znajomość tematu, stanowi cenne uzupełnienie dotychczasowych badań prowadzonych nad literaturą tej epoki. Podążając tropami motywu krwi, Autor nie tylko uzupełnił młodopolski „pejzaż człowieka”, ale również podjął udaną próbę wprowadzenia go w rozległy pejzaż dziejów kultury, opisanej z perspektywy antropocentrycznej, eksponującej zatem somatyzację rzeczywistości, ale rezygnującej z dualistycznych podziałów na ciało/krew i ducha.