Coś mam szczęście do kapitalnych komiksów ostatnio...

We wszystkich rankingach na najlepszego komiksowego przeciwnika Lex Luthor stoi w cieniu tych wszystkich Jokerów, Venomów, Magnetów i całej reszty wybuchowych, krzykliwych złoczyńców. Ale nic w tym dziwnego, bo i sama postać taka jest - zawsze gdzieś tam z tyłu, przyczajona i czekająca na swój moment, a ostatecznie robiąca wrażenie najlepsze z możliwych. Brian Azzarello wyciągnął z Luthora wszystko, co wspaniałe i na dobre przypomniał mi, dlaczego Lex zajmuje zaszczytne miejsce na villianowym podium.

Historia nie zaskakuje oryginalnością - to po prostu opowiedziane z perspektywy Luthora pierwsze spotkania z Supermanem, cała masa odczuwanych wtedy przeżyć i sposobów na radzenie sobie z - jak się może wydawać - kosmicznym zagrożeniem. Lex jest bowiem jedynym, który zdaje się rozumieć, że jeśli tylko Supesowi odbije, to w sekundę zagarnie dla siebie całą Ziemię.

Nawet jeśli fabuła z pozoru nie wydaje się zachęcająca, to na uwagę na pewno zasługuje sama kreacja głównego bohatera. Bo Luthor Azzarello ma w sobie wszystkie te cechy, które uczyniły go nemesis Supermana, a przy tym jest postacią niezwykle sympatyczną. Bardzo łatwo się do niego przywiązać i mu kibicować. Przejmować się jego życiem zawodowym i prywatnym, przeżywać jego losy i zachwycać przemyśleniami. Takie tuzy jak Bruce Wayne czy sam Superman absolutnie nic nie znaczą przy tak rewelacyjnie rozpisanym bohaterze. Szacun.

Taa, Lex Luthor to jest to. Aż chyba zabiorę się za jakiś kolejny konkretny komiks z tym mistrzem w roli głównej, bo jeśli miałbym na siłę znaleźć jakiś minus w dziele Azzarello to byłaby to objętość. Tak fascynującymi przemyśleniami i planami można by na spokojnie wypełnić comiesięczny run przez kilka(naście) lat!

Coś mam szczęście do kapitalnych komiksów ostatnio...

We wszystkich rankingach na najlepszego komiksowego przeciwnika Lex Luthor stoi w cieniu tych wszystkich Jokerów, Venomów, Magnetów i całej reszty wybuchowych, krzykliwych złoczyńców. Ale nic w tym dziwnego, bo i sama postać taka jest - zawsze gdzieś tam z tyłu, przyczajona i czekająca na swój moment, a ostatecznie...