Podobno literatury japońskiej nie można zrozumieć bez przeczytania "Kobiety z wydm" Abe Kobo. Przeczytałam tę krótką powieść, ale z trudem dobrnęłam do końca. Początkowo byłam zafascynowana niezwykłością opisów, przeżyciami głównego bohatera, rozważaniami z kręgu filozofii egzystencjalnej na temat bytu i morzem piasku, w które uwikłał się główny bohater, w swojej pogoni na nadmorskich wydmach za owadami - pogoń za szczęściem, za ułudą? Niemal czułam jak piasek chrzęści mi między zębami, by w końcu mieć dość powtarzających się opisów czy rozważań autora. Jest to powieść o beznadziejności ludzkiego istnienia. Chcielibyśmy w życiu coś zmienić, walczymy, a kiedy wyjście z pułapki staje się możliwe, po prostu rezygnujemy - dlatego, że już nam się nie chce niczego zmieniać, że się przyzwyczailiśmy, że nam tak wygodniej, że ewentualne zmiany odsuwamy na jakąś tam przyszłość... Dostajemy od życia bilet w jedną stronę, tak jak bohater powieści - młody nauczyciel Niki Jumpei. Książka jest przesycona piaskiem, rozważaniami filozoficznymi, seksem i beznadzieją. Dla koneserów i wielbicieli literatury japońskiej. Polecam.

Podobno literatury japońskiej nie można zrozumieć bez przeczytania "Kobiety z wydm" Abe Kobo. Przeczytałam tę krótką powieść, ale z trudem dobrnęłam do końca. Początkowo byłam zafascynowana niezwykłością opisów, przeżyciami głównego bohatera, rozważaniami z kręgu filozofii egzystencjalnej na temat bytu i morzem piasku, w które uwikłał się główny bohater, w swojej pogoni na...