Już pobieżne zapoznawanie się z notką na temat tej książki pozwala stwierdzić, że jest to obowiązkowa pozycja dla naszych rodaków, wszak powszechnie wiadomo, że „mądry Polak po szkodzie”, a warto by to było zmienić.

Bardzo lubię publikacje, które nie starają się na siłę tworzyć wielkich teorii, a skupiają się na rzeczach wydających się oczywistymi. Oczywiste jest to, że powinniśmy wyciągać wnioski z naszych błędów, by w przyszłości wyeliminować niewłaściwe posunięcia, czasem tragiczne w skutkach. Matthew Syed idzie o krok dalej, stara się uzmysłowić czytelnikowi, że na podstawie historycznych wydarzeń jesteśmy w stanie znaleźć elementy, które jedynie potencjalnie mogą stanowić zagrożenie. Przewidywanie w tej sytuacji nie ma nic wspólnego z wróżeniem, jest oparte na dotychczasowym doświadczeniu.

Autor przedstawia swoje tezy opierając się na przykładach z dwóch dziedzin: lotnictwa oraz ochrony zdrowia. Na przestrzeni lat loty pasażerskie stały się najbezpieczniejszym środkiem transportu, co bezsprzecznie udowadniają statystyki. Jednak tak dobre wyniki nie zrodziły się same z siebie, konieczne było wypracowanie standardów pracy, diagnostyki oraz troski o bezpieczeństwo. Niezwykle istotne jest przekonanie pracowników, że szybkie zgłoszenie własnych błędów nie będzie wiązało się z żadnymi konsekwencjami wymierzonymi w nich samych. Tego typu bezkarność z jednej strony skłania wszystkich do otwartości, z drugiej natomiast skutkuje dużo większym stopniem eliminowania zagrożeń.

Służba zdrowia działa w sposób zgoła odmienny. Środowisko to (i nie chodzi tu o ludzką złośliwość czy przeświadczenie o nieomylności) nie ma wypracowanych takich zachowań, wszelkie niepowodzenia tłumaczone są losowością czy wskazywaniem ryzyka, które niosą z sobą nawet najdrobniejsze zabiegi. Dodatkowym czynnikiem jest obawa o pozwy skierowane przeciw lekarzom, która sprawia, że wszelkie wyjaśnienia artykułowane są w skrajnie skomplikowany sposób, żeby pacjentom oraz ich rodzinom udowodnić, że nie można nic w tej materii poprawić.

Syed w świetnym, reporterskim stylu przedstawia sytuacje z życia wzięte, które kończyły się tragediami, oraz to, jakie wnioski z nich wyciągano. Okazuje się, że w prosty sposób można było przeciwdziałać dramatycznym finałom, gdyby tylko można poradzić sobie ze stresem, zarówno głównych uczestników i osób decyzyjnych, jak i obserwatorów. Często wystarczy otwarcie się na inne, nieszablonowe rozwiązania oraz ominięcie bariery komunikacyjnej. Obrazowe jest ukazanie zabiegu lekarskiego, który nie musiał zakończyć się zgonem pacjentki, gdyby tylko pielęgniarka asystująca pokonała lęk przed wskazaniem błędnego postępowania lekarzy. Nie uczyniła tego tylko dlatego, że była świadoma faktu bycia osobą najmniej doświadczoną i o najniższej randze na sali operacyjnej. Może właśnie dlatego w jej głowie zrodził się pomysł na najprostsze rozwiązanie, o którym zespół lekarski nie pomyślał w kryzysowej, nieprzewidzianej sytuacji.

W prosty sposób można przenieść zilustrowane przypadki do życia codziennego w pracy i w domu. Radząc sobie z eliminowaniem błędów można wypracować schematy działania pozwalające nie tylko unikać porażek, ale także bardziej świadomie wpływać na przyszłe sukcesy.

Jest to jeden z niewielu poradników (chociaż to chyba zbytnie spłycenie formy książki), który można czytać niemalże z wypiekami na twarzy. Autor, doświadczony publicysta, doskonale wie, jak porwać odbiorcę i nie wprowadzać poczucia nudy, o którą nietrudno w tego typu książkach. Nie jesteśmy zarzucani niepotrzebną ilością statystyk, otrzymujemy samo „mięso”, które na dłużej pozostaje w pamięci. W łatwy sposób możemy nauczyć się być wyczulonymi nie tylko na znane z przeszłości niepowodzenia, ale także wykrywać niestandardowe czynniki, na które należy zwrócić szczególną uwagę. Wielkie słowa uznania za to, że udało się nie popaść w banalne przedstawianie wniosków, które w gruncie rzeczy nie są niczym odkrywczym, ale pomagają uporządkować własne postępowanie. I nie myślcie czasem, że jest to jakiś bezwartościowy korpo-bełkot ograniczający myślenie – naprawdę warto mieć „Metodę czarnej skrzynki” na półce i wracać do lektury co jakiś czas.

Już pobieżne zapoznawanie się z notką na temat tej książki pozwala stwierdzić, że jest to obowiązkowa pozycja dla naszych rodaków, wszak powszechnie wiadomo, że „mądry Polak po szkodzie”, a warto by to było zmienić.

Bardzo lubię publikacje, które nie starają się na siłę tworzyć wielkich teorii, a skupiają się na rzeczach wydających się oczywistymi. Oczywiste jest to, że...