Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Polski tytuł jest znacznie bardziej chwytliwy od oryginału, dlatego można poczuć się trochę oszukanym, czytając tę pozycję, zatem odejmuję 1 punkt od oceny za celowy zabieg marketingowy, ponieważ nienawidzę czegoś takiego. Książka w dużej części opisuje historie różnych ludzi, stosujących ultranaukę i którym udało się nauczyć pożądanych umiejętności, przykłady tych osób to: - Benny Lewis - szybka nauka obcego języka w 3 miesiące, - Roger Craig - zwycięstwo w teleturnieju "Jeopardy!", - Eric Barone - stworzenie gry Stardew Valley, - Tristan de Montebello - wystąpienia publiczne. Chociaż te opowieści są dosyć interesujące, to w książce mało przydatnych praktycznych porad odnośnie samej nauki. Bo o ile przykładowo nauka obcego języka w 3 miesiące w komunikatywnym stopniu poprzez "zanurzenie" i całkowite otoczenie danym językiem brzmi świetnie w teorii, to na pewno niewielka część osób będzie mogła sobie pozwolić na wyjazd do obcego kraju, a tym bardziej żeby mieć jeszcze kogoś towarzyszącego u boku do takiego przedsięwzięcia i wspólnej nauki. Prościej i lepiej już byłoby po prostu przeczytać jakąś dobrą książkę o metodach skutecznej nauki, gdyż można by z takiej wynieść więcej użytecznych rzeczy - zwłaszcza, jeśli ktoś nie byłby zainteresowany opisami losowych osób. Jednocześnie z drugiej strony za największe paliwo napędowe tej książki można uznać to, że autor od samego początku stara się zaznaczyć, że nie trzeba być geniuszem, by rozpocząć ultranaukę i niektórym czytelnikom może to dać motywacyjnego kopa, by zabrać się za siebie i zacząć działać. Z opisywanych historii wyjątkowo zaciekawiła mnie ta o Judit Polgár i jej dwóch siostrach - wszystkie 3 stały się geniuszkami szachowymi za sprawą ojca, który od samego początku planował wyhodować je na geniuszki, by udowodnić, że z geniusza można zrobić każdego i nie trzeba się nim urodzić. Wcale też nie były przymuszane do nauki, ponieważ była ona organizowana bardziej w formie zabawy i stopniowo wdrażana na coraz bardziej zaawansowany poziom (nie miały za łatwo, żeby im to nie sprawiało satysfakcji z wygranej, jak i nie za trudno, żeby się nie zniechęcały od kontynuowania nauki),co nie zmienia tego, że i tak poświęcały na to już od najmłodszych lat po 6 godzin dziennie, a dorosła osoba będzie miała problem się do tego zmobilizować, jeśli nigdy tak nie spędzała czasu. Ogółem książki nie polecam, jeśli ktoś liczy na poradnik, który da mu cenne wskazówki do skutecznej nauki, ponieważ jest sporo lepszych publikacji na ten temat. Również opisywanie historie nie są znacząco rozwinięte, gdyż nie są to żadne biografie na ich temat, a jedynie zarys w kontekście ultranauki. Nie żałuję czasu poświęconego na jej czytanie, ale po samym tytule oczekiwałem znaczenie więcej i się zawiodłem. Niewątpliwe autor poświęcił dużo czasu i trudu na jej stworzenie (sam na koniec dodał jak dużo materiałów musiał przerobić),jednak poświęcenie nie zawsze daje zadowalający rezultat, lecz nie ma co oszukiwać innych, którzy mogą spodziewać się wyczerpującego poradnika, a tak naprawdę otrzymują przegadaną mieszankę opowieści wybranych przez autora osób i mało odkrywczych wskazówek - zakładając że nie jest to pierwsza czytana publikacja na temat metod nauki, bo w takim przypadku może i można coś przydatnego się dowiedzieć.