Fjällbacka – mieścina mogąca się poszczycić największym odsetkiem ludności dysfunkcyjnej na metr kwadratowy. Jak tak dalej pójdzie, to doczekam upragnionego końca tej serii, bo autorce skończą się obiekty, które będzie mogła wziąć na tapet.

Już dawno pozbyłam się złudzeń, że nastąpi wielkie przełamanie a Lackberg zboczy ze swego stałego kursu i odważnie wypłynie na głębsze wody. Nie zmienił tego pełnego sceptycyzmu podejścia nawet mocny początek, jakże inny od tego, co budzi moje intuicyjne skojarzenia z autorką. Początek, który mógł być zwiastunem porządnej intrygi kryminalnej. Mógł. Ale nie był, bo Lackberg po raz kolejny postanowiła przeprowadzić czytelnika za rączkę przez całą fabułę, wysyłając mu tak oczywiste sygnały, że odkrycie jej intencji było możliwe już po pierwszych kilkudziesięciu stronach. Tu nie ma żadnych ślepych uliczek, fałszywych tropów, wodzenia odbiorcy za nos – wszystko podane na tacy i do bólu wtórne. W dodatku okraszone mało strawną otoczką obyczajową, pełną dłużyzn i niewiele wnoszących opisów (chyba że ktoś chce poszerzyć wiedzę co do gustu kulinarnego jednego z głównych bohaterów, bo podobna informacja pojawiła się już w innym tomie z tego cyklu) oraz irytującymi „stałymi punktami programu”, gdzie Erika popisuje się swym męstwem, Mellberg niekompetencją, Anna nieporadnością życiową, a w myśli Patrika wkłada się ciągłe deklaracje miłości względem żony.

Format się przejadł, nawet najwierniejsi fani czują znużenie schematycznością autorki i mają jej za złe brak rozwoju. Bo ta została daleko w tyle za innymi twórcami tego gatunku i niezłe wyniki sprzedaży tego nie zamaskują.

Fjällbacka – mieścina mogąca się poszczycić największym odsetkiem ludności dysfunkcyjnej na metr kwadratowy. Jak tak dalej pójdzie, to doczekam upragnionego końca tej serii, bo autorce skończą się obiekty, które będzie mogła wziąć na tapet.

Już dawno pozbyłam się złudzeń, że nastąpi wielkie przełamanie a Lackberg zboczy ze swego stałego kursu i odważnie wypłynie na...