Zazwyczaj nie czytam książek, których akcja dzieje się na początku XXw. Sama nie wiem czemu. Jednak zdarzają się wyjątki od reguły i takim wyjątkiem jest ta książka. Po przeczytaniu opisu fabuły byłam zaintrygowana. Czy słusznie?

Akcja dzieje się w 1930 roku. Jest lato, od bardzo dawna nie spadł deszcz, więc susza niszczy uprawy i co za tym idzie – są bardzo małe zbiory. Bryony Linwood mieszka z dwiema siostrami i dziadkiem na farmie. Ich ojciec zginął kilkanaście lat wcześniej podczas wojny, od śmierci matki też minęło już kilka lat. Rodzina z trudem wiąże koniec z końcem, a do tego ma długi u właściciela tych ziemii. Bry postanawia pójść do pana Heatha i uprosić pomoc. W końcu kończy się tym, że zawiera z nim umowę i zaczyna pracować w jego posiadłości jako pokojówka.

Michael Heath jest przykładem tego, co wojna potrafi zrobić z człowiekiem. Mimo że minęło już dwanaście lat – on nadal boryka się z jej koszmarami. Poczucie winy, a do tego z problemy z płucami sprawiły, że stał się odludkiem, samotnikiem. Jego jedynym zajęciem, które naprawdę sprawia mu radość, jest rysowanie. Michael nie dogaduje się z byt dobrze z ojcem, gdyż ten nie potrafi zrozumieć pasji syna i tego, że ten nie chce zarządzać rodzinnym spadkiem.

Podczas tradycyjnego rysowania na świeżym powietrzu, Michael poznaje dziewczynę. Wkrótce znowu na nią wpada (i to dosłownie) przed wejściem do swego domu. Bryony i Michael pozornie więcej dzieli niż łączy. Ale serce nie sługa. Czy między nimi do czegoś dojdzie? Czy w ogóle związek bogatego mężczyzny i prostej, wiejskiej dziewczyny jest możliwy?

„Upragniony deszcz” to książka, która pokazuje nam wiele bardzo ważnych spraw, problemów. Czasami chcąc chronić osoby, które są nam bliskie, zapominamy o własnym szczęściu. Zapominamy o tym, żeby dać szansę na spełnienie marzeń także sobie, a nie tylko ukochanym osobom. Myra Johnson w swojej książce pokazała też jedną istotną rzecz, która obrazuje to, co ja zawsze powtarzam – pieniądze to nie wszystko. Można mieć co tylko się zapragnie, pieniędzy w bród, ale nie mieć miłości. Można też nie mieć praktycznie nic – ale mieć miłość oraz ludzi, który się ona są martwią, kochają nas i czekają na nasz powrót, gdy nas nie ma w domu.

Cóż mogę powiedzieć... Ta książka jest cudowna. Przesłanie, które w sobie niesie, ale i sama treść. Napisana prostym, językiem, dzięki czemu naprawdę szybko się ją czyta. Klimat dwudziestego wieku jest zachowany, ale nie w jakiejś ogromnej ilości, co mnie się bardzo podobało. Naprawdę warto sięgnąć po tę historię w te ciepłe dni i na kilka godzin przenieść się kilkadziesiąt lat wstecz i przeżyć te kilka miesięcy z życia Bryony, Michaela oraz reszty. Zobaczyć, że ludzie mogą i potrafią się zmienić. Że nie ma sytuacji bez wyjścia i zawsze po suszy spadnie deszcz, po ciemnych chmurach - wyjdzie słońce.

Zazwyczaj nie czytam książek, których akcja dzieje się na początku XXw. Sama nie wiem czemu. Jednak zdarzają się wyjątki od reguły i takim wyjątkiem jest ta książka. Po przeczytaniu opisu fabuły byłam zaintrygowana. Czy słusznie?

Akcja dzieje się w 1930 roku. Jest lato, od bardzo dawna nie spadł deszcz, więc susza niszczy uprawy i co za tym idzie – są bardzo małe zbiory....