Sala ma paskudną manierę przepisywania wikipedii. Nie rozumiem, czemu czuje kompulsywną potrzebę nabijania objętości książki informacjami o powierzchni Morza śródziemnego czy ukształtowaniu terenu w każdej mieścinie, którą wspomina, ale chyba nie zdaje sobie sprawy, jak strasznie to irytuje czytelnika. To nie jest książka, którą się czyta, ale którą się kartkuje. A szkoda, bo mogła być ciekawa. Jeszcze rozumiem historyczne wstępy przy opisywaniu niektórych przypadków wilczo-ludzkich relacji, przybliżające kulturowe tło danego okresu itd. Ale to też jest kiepsko napisane. Naprawdę miałam wrażenie, że czytam hasła z polskiej wikipedii. Polskiej. Kto czyta polską wiki, jeśli może tego uniknąć?

Doceniam zebranie wszystkich europejskich podań o wilkołakach w jedno kompendium. Od mitów greckich i skandynawskich po współczesne wilkołaki filmowe, Sala śledzi rozwój i powstanie wilkołaczego mitu, włącznie z wyjątkami z hagiografii. Przy okazji - znowu, tak samo jak w przypadku "W górach przeklętych" - widać, że Sala wykształcenia filmo- czy nawet medioznawczego nie ma i wszystko, co pisze o filmach, a co nie jest streszczeniem fabuły, woła o pomstę do nieba.

Ale też - znowu - niesamowicie ilustracje Justyny Sokołowskiej wynagradzają wszystko. Szczerze, chcę książki Sali dla ilustracji, a nie treści. Niepokojące, piękne, momentami makabryczne - takie są ilustracje Sokołowskiej. Z rozkoszą kupiłabym jej album, bo każdy rysunek może funkcjonować jako samodzielny obraz, a nie ilustracja tekstu. W zasadzie traktuję tekst Sali jako dodatek do ilustracji, bo one stanowią prawdziwą wartość książki.

Sala ma paskudną manierę przepisywania wikipedii. Nie rozumiem, czemu czuje kompulsywną potrzebę nabijania objętości książki informacjami o powierzchni Morza śródziemnego czy ukształtowaniu terenu w każdej mieścinie, którą wspomina, ale chyba nie zdaje sobie sprawy, jak strasznie to irytuje czytelnika. To nie jest książka, którą się czyta, ale którą się kartkuje. A szkoda,...