W końcu jakoś zmęczyłam tę książkę. Autorce należy się jak największe uznanie za stworzenie jednej z najbardziej irytujących bohaterek literackich, jakie poznałam w mojej karierze czytelniczej. Chwilowo Andrea Sachs prowadzi w moim osobistym rankingu postaci „do odstrzału”. Mam cichą nadzieję, że to nie jest portret 1:1 jakiejś realnej osoby.

Rozumiem, że to Miranda Priestly ma być tym tytułowym „diabłem”. Brak szacunku i nieziemskie wymagania względem pracowników są doskonałą rekomendacją do piekielnego określenia. Ale przy czytaniu użalań się Andrei nad jej ciężkim losem i opisów jej podejścia do wykonywanych obowiązków po prostu ręce mi opadały i nie mogłam utrzymać książki przed oczyma – ja tam bym tę dziewuchę z miejsca zwolniła.

Człowiek, który choć raz w życiu nie trafił na szefa z piekła rodem, którego pomysły pozostawały w znacznym oderwaniu nie tylko od możliwości ich realizacji, ale od jakiekolwiek dozy prawdopodobieństwa, jest największym szczęściarzem świata. Sama kiedyś każdego ranka idąc do pracy marzyłam, że zastanę lej po bombie, albo inne zniszczenia uniemożliwiające podjęcie moich obowiązków Ale prawda jest taka, że przy moim ówczesnym „nieludzkim” szefie wiele się nauczyłam i miałam możliwość zobaczenie zespołu, który działa niczym szwajcarski zegarek.

Myślałam, że przy okazji lektury „Diabeł ubiera się u Prady” poznam jakieś ciekawostki na temat „podszewki” świata mody. Dostałam żałosne jojczenie niekompetentnej asystentki, które w żaden sposób nie podkreśla diaboliczności Mirandy. Dla mnie ta książka jest napisana w taki sposób, że choć widzę karygodne zachowania Mirandy, które po prostu nie powinny mieć miejsca, nie potrafię znaleźć cienia współczucia dla Andrei. Chociaż nie, zawsze jej mocno współczułam, gdy użala się nad bolącymi stopami w butach na wysokim obcasie, łączyłam się z nią w bólu.

W przypadku tej powieści film jest zdecydowanie lepszy niż książkowy pierwowzór. I myślę, że powinnam była zostać przy znajomości adaptacji – miałabym dużo lepsze mniemanie o autorce.

W końcu jakoś zmęczyłam tę książkę. Autorce należy się jak największe uznanie za stworzenie jednej z najbardziej irytujących bohaterek literackich, jakie poznałam w mojej karierze czytelniczej. Chwilowo Andrea Sachs prowadzi w moim osobistym rankingu postaci „do odstrzału”. Mam cichą nadzieję, że to nie jest portret 1:1 jakiejś realnej osoby.

Rozumiem, że to Miranda...