Nie przepadam za książkami polskich autorów. Zazwyczaj razi mnie prosty język, zdania wzięte prosto z ulicy i płytka, uwłaczająca inteligencji fabuła. Po drugiej stronie są autorzy uznani, którzy dla odmiany wykazują czytelnikowi, że jedynym sposobem na opis rzeczywistości jest szyderstwo i kpina z tych, którzy nie potrafią dostosować się do zmieniającego się świata.
Na tym tle książka Gabriela Kamińskiego wyróżnia się łagodnością i wyrozumiałością wobec ludzkiego losu. Jest w nim zgoda na przemijanie, na różnorodność doświadczeń i postaw. Na szczególną uwagę zasługuje język - bardzo giętki i potoczysty, dbający o frazę i czystość przekazu. Ta książka pokazuje, jak wiele znaczeń odbija się w zbitkach liter. Widać, że autor cały zanurzony jest w literaturze, doskonale wie jak poczynać sobie ze słowami, by uzyskać zamierzony efekt.
"Jestem, ocalałem" to zbiór poematów, w których Gabriel Kamiński prowadzi nas przez swoje wspomnienia, przez życie od najwcześniejszych lat. Nie brak tu kolegów ze szkoły i podwórka, band dzielnicowych, które dawno odeszły już w zapomnienie. Wrocław jawi się jako zbiór oddalonych od siebie skupisk ludzkich, gdzie należało przestrzegać ustalonych reguł i zachowywać odpowiedni dystans od innych. Samodzielna wędrówka do oddalonej dzielnicy była wyprawą, która mogła zakończyć się tragicznie.
Czytając książkę miałam wrażenie, że autor otwiera różne szuflady i wyciąga z nich wspomnienia, której najmocniej odcisnęły się w jego pamięci. I nie są to tylko zatarte wrażenia z dzieciństwa, równie mocno pamięta młodość czy wchodzenie w dorosłość. Pojawia się także nowe pokolenie, żony i nieuchronne zmiany, które podczas życia nas dotykają.
Książkę wzbogacają zdjęcia autora oraz miejsc, o których pisze. Na ich podstawie najlepiej widać, jak przestrzeń powojennego Wrocławia coraz mocniej się kurczy, coraz mniej luk pomiędzy budynkami, coraz ciaśniejsze są w nim parki.
Warto przeczytać tę książkę. Choćby po to, żeby zanurzyć się w zmieniającą się, dynamiczną przestrzeń tego miasta.
Polecam.

Nie przepadam za książkami polskich autorów. Zazwyczaj razi mnie prosty język, zdania wzięte prosto z ulicy i płytka, uwłaczająca inteligencji fabuła. Po drugiej stronie są autorzy uznani, którzy dla odmiany wykazują czytelnikowi, że jedynym sposobem na opis rzeczywistości jest szyderstwo i kpina z tych, którzy nie potrafią dostosować się do zmieniającego się świata.
Na tym...