Gdybym wcześniej przeczytała tą książkę, nie próbowałabym odebrać sobie życia. Bohaterka książki jest piękną młodą kobietą, która przez tzw monotomię próbuje odebrać sobie życie. Następnie trafia do szpitala do chorych psychicznie i tam dowiaduje się że pozostało jej około tygodnia życia. Kobieta cieszy się z tego faktu, bo jednak jej się udało. Po obserwacjach tam chorych jak i zdrowych ludzi, przemyśleniach na temat życia, rozmowie z dwiema kobietami uświadamia sobie że życie może być inne, że nie zrobiła wielu rzeczy i ma na to bardzo mało czasu. Zaczyna mieć wyrzuty sumienia, które straszliwie ją dręczą i pomimo iż od razu próbuje od nich uciec to nie potrafi. Nagle zapragnęła żyć, wykonywać te proste czynności - mieć dom, męża, dzieci, zestarzeć się. Było na to za późno. Weronika postanowiła umrzeć i czy tak się stało? Otóż nie.

Ja postanowiłam umrzeć i żyję, bo teraz wiem że to byłaby największa głupota mojego życia po życiu. Teraz dziękuję wszystkim tym którzy mnie wsparli.

Dziękuję autorowi za wydanie tek książki - wzruszającej, gdzie w niektórych momentach łezka poleci. Książki takiej prawdziwej, bo samobójstwo to nie jest właściwa droga do lepszego życia po życiu.

Gdybym wcześniej przeczytała tą książkę, nie próbowałabym odebrać sobie życia. Bohaterka książki jest piękną młodą kobietą, która przez tzw monotomię próbuje odebrać sobie życie. Następnie trafia do szpitala do chorych psychicznie i tam dowiaduje się że pozostało jej około tygodnia życia. Kobieta cieszy się z tego faktu, bo jednak jej się udało. Po obserwacjach tam chorych...