Kochani dziś chcę poruszyć trudny temat jakim niewątpliwie jest śmierć dziecka.Śmierć bliskiej osoby sama w sobie jest najcięższym przeżyciem jakie nas spotyka.Jednak z czasem okres żałoby mija i staramy się żyć dalej tłumacząc sobie,że nasz bliski przeżył długie piękne życie,a teraz cieszy się szczęściem wiecznym.Ta świadomość przynosi nam ukojenie i pociechę. Takie pojmowanie śmierci jest pomocne lecz tylko wówczas kiedy odchodzi osoba starsza.Natomiast nie ma swojego odzwierciedlenia w przypadku śmierci małych, niewinnych dzieci.No bo jak wytłumaczyć sobie śmierć małej istotki, przed którą całe życie jeszcze przed chwilą stało otworem.Dziecka,którego światełko życia zgasło zanim jeszcze tak naprawdę zdążyło zapłonąć. Świat rodziców dotkniętych tak wielką tragedią legnie w gruzach. Pogrążeni w swoim ogromnym smutku i bólu,który rozrywa im serce i duszę zapominają o całym świecie.Ich świat zaczyna się i kończy na zmarłym dziecku.Jest to jak najbardziej zrozumiałe,gdyż bardzo ważne jest aby móc w odpowiedni sposób przeżyć tę stratę, po to, aby móc się pożegnać i pozwolić naszemu skarbowi odejść w spokoju.Bywają jednak sytuacje,kiedy żałoba nigdy się nie kończy. Kiedy rodzic nie potrafi pogodzić się z poczuciem żalu, bólu i niesprawiedliwości. Tak bardzo zamyka się w swoim cierpieniu,że nie zdaje sobie sprawy,iż w ten sposób niszczy zarówno siebie jak i swoją pozostałą rodzinę.
Pani Annabel Pitcher autorka książki"Moja siostra mieszka na kominku" w swej powieści w bardzo przejmujący sposób ukazuje destrukcyjny wpływ niekończącej się żałoby rodzica na niego samego i jego rodzinę widziany oczami dziesięcioletniego chłopca.Rodzinę Jamie'go spotkała niewytłumaczalnie wielka tragedia.Jedna z jego sióstr pada ofiarą ataku terrorystycznego.Chłopiec stara się zrozumieć tragedię,która rozbiła jego rodzinę.Choć od tego tragicznego dnia minęły już lata,to z każdym dniem jest coraz gorzej.*"Wszyscy dookoła powtarzali, że czas leczy rany,tylko że to jedno z tych kłamstw powtarzanych przez dorosłych, gdy nie wiedzą, co powiedzieć.Minęło już pięć lat,a jest jeszcze gorzej: tata pije,mama zniknęła,a Jamie został z pytaniami, na które sam musi sobie odpowiedzieć".Chłopiec czuje się bardzo źle z tym,że nie potrafi płakać po śmierci siostry, której nawet nie za bardzo pamięta.**"Od tamtego wydarzenia dziesięcioletni Jamie nie płakał ani razu. Chłopiec wie,że powinien - przecież Jasmine płakała, i mama,a tacie zdarza się to do dziś. Roger wprawdzie nie uronił ani jednej łzy,ale to w końcu kot, poza tym nie znał Rose aż tak dobrze".
Dziecko czuje się samotne,zagubione i porzucone Pragnie rodzicielskiej miłości.***"Mama jest kłamczuchą, porzuciła mnie i cokolwiek bym zrobił,nigdy mnie nie pokocha".

Bardzo znaczący i symboliczny w tej przejmującej historii jest moment pochówku ukochanego kota chłopca w którym uczestniczy razem z ojcem. Zdarzenie to jest przełomem w trudnej procesie pogodzenia się ojca z utratą ukochanego dziecka, po to, pozwolić mu odejść i a samemu żyć dalej.****"Tata przerwał kopanie.Koniec powiedział. Jesteś Gotów? Potrząsnąłem głową.Zrobimy to razem,szepnął i wyjął z kieszeni niewielki przedmiot,złotą urnę. Zrobimy to razem."

Po raz pierwszy od bardzo dawna nie mam słów aby opisać co czuję po lekturze tego dzieła.Był to tak szeroki wachlarz emocji od przejmującego smutku i wzruszenia poprzez złość na ojca chłopca,za to,że zapomina iż jego pozostałe dzieci żyją i również potrzebują miłości i wsparcia,aż do radości z najmniejszych powodów do uśmiechu na twarzy naszego małego super bohatera.

Musicie koniecznie przeczytać tę książkę!

Moja ocena to:8/10

*,**,***,**** Wszystkie cytaty pochodzą z książki Annabel Pitcher "Moja siostra mieszka na kominku".


Pozdrawiam,
Agnieszka Kaniuk

Kochani dziś chcę poruszyć trudny temat jakim niewątpliwie jest śmierć dziecka.Śmierć bliskiej osoby sama w sobie jest najcięższym przeżyciem jakie nas spotyka.Jednak z czasem okres żałoby mija i staramy się żyć dalej tłumacząc sobie,że nasz bliski przeżył długie piękne życie,a teraz cieszy się szczęściem wiecznym.Ta świadomość przynosi nam ukojenie i pociechę. Takie...