Moje wspomnienia ze szkolnych lat związane z autorem odżyły, kiedy niedawno w starym kufrze znalazłam książki, a w śród nich wydaną w 1958 roku "Wierną rzekę".
Nie są to ciepłe wspomnienia, według uczniowskiej skali co najwyżej mierne niestety, ale nigdy ani Baryka ani tym bardziej Judym do mnie nie przemówił.
Teraz po X latach podczas lektury, zrodziły się we mnie uczucia gorące i gwałtowne, szarpiące mną ogromnie. Nie piszę tej opinii zaraz po przeczytaniu, ponieważ cisnęło mi się na usta zbyt wiele niecenzuralnych słów. Kto chciałby czytać o tym ...piii... Józefie, który ...piii...i ...piii...biorąc od Salomei garściami i zawdzięczając jej życie, zdrowie i bezpieczeństwo, zabierając jej serce gorące, potraktował ją jak ostatni i najgorszy ...piii..., którym był...piii...jeden!!! Książe...piii...
A to byłaby i tak dość łagodna wersja.
Miałam ochotę krzyczeć, ryczeć wyć i szarpać, bo emocje we mnie wrzały. Nie poruszyły mnie opisy przyrody, poza wagą tytułowej rzeki, tło historyczne samo w sobie bardzo bolesne, jednak właśnie nieszczęście Salomei zadziałało na mnie najbardziej.
Warto było dać autorowi jeszcze jedną szansę.

Moje wspomnienia ze szkolnych lat związane z autorem odżyły, kiedy niedawno w starym kufrze znalazłam książki, a w śród nich wydaną w 1958 roku "Wierną rzekę".
Nie są to ciepłe wspomnienia, według uczniowskiej skali co najwyżej mierne niestety, ale nigdy ani Baryka ani tym bardziej Judym do mnie nie przemówił.
Teraz po X latach podczas lektury, zrodziły się we mnie uczucia...