Za dawnych czasów w polskiej telewizji można było poznać klasykę dramatu światowego. Były przedstawienia przygotowywane przez teatry, przez Teatr Telewizji, wreszcie przeniesienia z innych telewizji. Tak było m.in. z Szekspirem. Ale "Wesołe kumoszki z Windsoru" pamiętam jak przez mgłę. Może to i dobrze, bo nie porównywałem tekstu do przedstawienia. A właściwie - wyobrażałem sobie wersję sceniczną. Bo w tej komedii wszystko jest zabawą i można to genialnie zagrać. Postacie są niebywale wyraziste i to nie tylko główni bohaterowie, ale także osoby drugiego i trzeciego planu. Tu nie ma bezbarwnych osób. W dodatku prócz wątku głównego, jak dokuczyć podstarzałemu amantowi o nadmiernie rozbudowanym ego, są liczne, ciągle przeplatające się, wątki poboczne. I wszystkie zabawnie przeprowadzone. I każdy (może z wyjątkiem pań i jednego pana) w jakimś momencie oszukany. Toż to cudowna sytuacja dla aktorów. Można w tej sztuce wykazać swój kunszt, można pokazać wszystkie swoje walory. Można także zepsuć wszystko.
Kolejny tom dział wielkiego dramaturga przeczytałem z niekłamaną przyjemnością. Za walory - 10 gwiazdek. Za wydanie - o jedną mniej. Znów są problemy z didaskaliami a właściwie ich oznaczeniem (ss. 100, 108), powtórzenia się trafiają bez potrzeby (s. 93), wymieniony jest jakiś Job (s. 125) gdy chodzi o Hioba. Zapisy kursywą są bez konsekwencji, choć zwykle dotyczą tekstu po łacinie lub francusku (ale niekonsekwentnie). Przy okazji - w edycji nie wzięto pod uwagę nieznajomości języków obcych przez czytelników i tłumaczenia części choćby tekstu. W ogóle jakieś drobne przypisy by się przydały... To uwaga do całego cyklu. I może trochę nowszych tłumaczeń? jeszcze jedna niekonsekwencja - może tłumacza, może edytora - walijski pleban i francuski lekarz znakomicie kaleczą wymowę, ale w tekście ten zabieg jest bardzo niekonsekwentny. Szkoda.
Tak więc edycja nie zadowala, ale tekst Szekspira, wyobraźnia, postacie - znakomite. Czekam na spektakl. A na razie - czytajcie "Wesołe kumoszki z Windsoru".

Za dawnych czasów w polskiej telewizji można było poznać klasykę dramatu światowego. Były przedstawienia przygotowywane przez teatry, przez Teatr Telewizji, wreszcie przeniesienia z innych telewizji. Tak było m.in. z Szekspirem. Ale "Wesołe kumoszki z Windsoru" pamiętam jak przez mgłę. Może to i dobrze, bo nie porównywałem tekstu do przedstawienia. A właściwie - wyobrażałem...