Opowiadań jest 28, nie 38.

Po pierwszych stronach przestraszyłam się, że trafiłam na literaturę abstrakcyjną. Może po części taka jest...
Później dopiero zauważyłam, że autor sięga myślą tam gdzie zwykli ludzie raczej się nie zapuszczają. (Choć ostatnimi czasy zauważam, że jest to mylne spostrzeżenie, a zwykli ludzie to już nie tłumy, a jednostki.)

Opisane zostały proste rzeczy jak jazda pociągiem, toczenie koła, wędrówki na cmentarz. Ale wszystkie są z dodatkiem wspomnień, myśli, uczuć, historii jednej osoby, rodziny a nawet narodu.
Zauważyłam, że łatwo stać się częścią niektórych opowiadań, bardziej do mnie przemawiały i wyszykiwały w mojej głowie dawno zapomniane drobnostki z dzieciństwa.
Wydaje mi się, że te mają szczególną moc przyciągania. Były podobne do wspomnień wywoływanych przypadkowym zapachem, które szybko się pojawiały jak i bezpowrotnie ulatywały.

Ta książka na każdego zadziała inaczej.

Opowiadań jest 28, nie 38.

Po pierwszych stronach przestraszyłam się, że trafiłam na literaturę abstrakcyjną. Może po części taka jest...
Później dopiero zauważyłam, że autor sięga myślą tam gdzie zwykli ludzie raczej się nie zapuszczają. (Choć ostatnimi czasy zauważam, że jest to mylne spostrzeżenie, a zwykli ludzie to już nie tłumy, a jednostki.)

Opisane zostały proste...