Książka, która miała być rozmowami o Warszawie, jest w połowie rozmowami o życiu głównych bohaterów, a dokładnie tym co robili w powstaniu warszawskim (ale nie liczcie Państwo, na szczegółowe relacje, jak już któryś bohater zaczyna mówić coś naprawdę interesującego, to autorka w ogóle nie ciągnie wątku, tylko kompletnie zmienia temat). Książka skupia się niemal wyłącznie na Warszawie przedwojennej i to w pamięci osób, które w momencie wybuchu II wojny światowej miały około 10 lat (także sami sobie Państwo odpowiedzcie ile pamiętają "z tamtej Warszawy", ale nawet lepiej - osoby urodzone w czasie wojny lub po wojnie pytane są o klimat przedwojennej Warszawy). Z takiej rozmowy wynika prawie zawsze kilka konkluzji:
1) kiedyś Warszawa była piękna i miała klimat;
2) powstanie warszawskie było ciężkie, ale "kiedyś to ludzie mieli ideały";
3) teraz Warszawa to "już nie to samo", a poza tym to "trzeba rozebrać Pałać Kultury" oraz coś o tym, że współczesna architektura jest brzydka, jako przykład podano np. budynek Sądu Najwyższego (!).
I tak w prawie każdym wywiadzie.

Wisienką na torcie jest sposób formułowania pytań przez autorkę przeprowadzającą wywiady z bohaterami - są tendencyjne, sugerujące odpowiedź i wyglądają, jakby były rozbudowywane już po uzyskaniu odpowiedzi. Co chwila autorka w swoich pytaniach utyskuje na współczesną młodzież, współczesny świat, a moim zdaniem jej "dzieło" jest wspaniałym odzwierciedleniem współczesnego świata, na który narzeka "Każdy może pisać, nawet jak ma niewiele do napisania i jeszcze się nie wstydzi".

Książka jest LICHA, jak mało która, nie wnosi absolutnie nic. Proszę nawet nie zawracać nią sobie głowy.

Książka, która miała być rozmowami o Warszawie, jest w połowie rozmowami o życiu głównych bohaterów, a dokładnie tym co robili w powstaniu warszawskim (ale nie liczcie Państwo, na szczegółowe relacje, jak już któryś bohater zaczyna mówić coś naprawdę interesującego, to autorka w ogóle nie ciągnie wątku, tylko kompletnie zmienia temat). Książka skupia się niemal wyłącznie na...