„Kwietniowy śnieg” jest takim typowym czytadłem, romansidłem, które najczęściej ma się na myśli mówiąc o „literaturze kobiecej” (nie znoszę tego określenia). Owszem, książkę czyta się lekko, szybko i całkiem przyjemnie, ale jest to jedna z tych pozycji, które zapomina się zaraz po odłożeniu na półkę.

Nie mogę powstrzymać się jeszcze przed jedną uwagą, otóż coś mi w całej tej historii mocno zgrzyta, nawet abstrahując już od treści. Być może pani Pilcher jest także autorką romansów historycznych, takich osadzonych w Anglii czasów regencji lub nieco późniejszych, bowiem „Kwietniowy śnieg” sprawia wrażenia wyrwanego z tamtej epoki i na siłę wsadzone w ramy współczesności. Zarówno postacie, ich sposób zachowania, rozumowania, a zwłaszcza wyrażania się jest po prostu niedzisiejszy. I jest niedzisiejszy na tyle, że nagle pojawienie się w scenie telewizora czy samochodu wydaje się dziwne. Ale nie chodzi tylko o te szczegóły, także motywacje głównych postaci są nieco anachroniczne. Widać to zwłaszcza w przypadku Karoliny, którą trudno nazwać w jakimkolwiek sensie samodzielną, w końcu w wieku dwudziestu lat chce ona wyjść za mąż bo potrzebuje opieki (!?)

Książka jest krótka, wydaje się nawet nieco zbyt krótka, jakby autorka wyczerpała limit stron i gdzieś około dwóch-trzecich treści postanowiła streścić nam zakończenie. Ta kompozycja także zgrzyta. Bardzo żałuję, bowiem zdaje się, że Książnica wydała całą serię książek autorstwa pani Pilcher, wątpię czy jeszcze kiedyś się na jakąś skuszę.

„Kwietniowy śnieg” jest takim typowym czytadłem, romansidłem, które najczęściej ma się na myśli mówiąc o „literaturze kobiecej” (nie znoszę tego określenia). Owszem, książkę czyta się lekko, szybko i całkiem przyjemnie, ale jest to jedna z tych pozycji, które zapomina się zaraz po odłożeniu na półkę.

Nie mogę powstrzymać się jeszcze przed jedną uwagą, otóż coś mi w całej...