Harry Hole zakłada frak.

Lubię Nesbo. I właściwie na tym powinnam zakończyć. Wszak skandynawska stylówka to oszczędna stylówka, nieprawdaż?

Dlatego treści przybliżać nie będę - jest na okładce, a ja nie lubię przepisywania opakowań. Dość rzec, że Harry Hole ma już swoje lata, ale, jak to mówią, nie ma letko, duchy przeszłości wyłażą z piwnicy. A Hole, jak na bohatera przystało, musi stawić im czoła. Nie ma, że boli.

Nesbo sporo sie nauczył przez lata snucia opowieści o zapijaczonym policjancie o błyskotliwym umyśle. Celowo wyposażał go w takie cechy, które z jednej strony sprawiały, że na żywo nikt by Harrego spotkać nie chciał (o przesłuchiwaniu nie wspomnę), ale skrycie każdy chciałby, żeby jego sprawa prowadzona była przez śledczego w głębokim poważaniu mającego zasady i tropiącym prawdę aż do końca.
Za ten dualizm polubiliśmy Harrego, Nesbo pisał coraz lepiej, rosła na naszych oczach legenda, itp, itd.

No i stało się.
Harry Hole zdziadział.

Spodziewałam się ujrzeć prędzej czy później jakieś zakończenie, albo wstęp do tego, bo wiadomo, czytelnikowi nie funduje się amputacji serii znienacka, zwłaszcza, jeśli seria jest dochodowa. Sam Nesbo zapowiadał, że będziemy musieli się ze śledczym pożegnać - i smutno mi i dobrze się stanie, bo trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść.

Tymczasem dostajemy Harrego, który miast zaczynać ten niechybny koniec z hukiem, chowa się za kurtyną i powiada "zaraz wracam".
No bo tak:
ustatkował się u boku Rakel, która, mimo wieku, zdaje się wciąż być umysłową nastolatką. Dialogi między nimi przypominają wymianę zdań rodem z gimbazy. A przecież Harry ma dorosłego pasierba.
Harry stabilizuje życie codzienne moszcząc się w Szkole Policyjnej jako wykładowca. Ale jest jak Batman - jak trzeba to włoży kostium Nieustraszonego i poszoruje czym prędzej ratować życie i dusze oslowian.
I tak sobie chodzi: praca, dom, bar, praca, dom, bar.
No nuda panie i fistaszki.

Żeby nie było: intryga bardzo zgrabna, Nesbo konstruuje akcję porządnie, zgodnie ze wszelkimi prawidłami, no i...i właśnie.
Powieść jest tak porządna, że w efekcie jest nudna. I to głównie dlatego, że już sie przyzwyczailiśmy do nieoczekiwanych zwrotów, do tego, że zbrodniarz jest mocno nieoczywisty. Tymczasem w "Pragnieniu" mózga całej operatywy można ustrzelić już po setnej stronie. To tak miało być?

Oczywiście książkę czyta się świetnie, jest znakomicie napisana, tempo równe, bez dziur w fabule. To bezdyskusyjnie. Jednocześnie jest przewidywalna, Harry przynudza, a chyba nie tego oczekiwaliśmy.

Książka napisana poprawnie.
Poprawnie to można zawiązać sznurowadła.

Harry Hole zakłada frak.

Lubię Nesbo. I właściwie na tym powinnam zakończyć. Wszak skandynawska stylówka to oszczędna stylówka, nieprawdaż?

Dlatego treści przybliżać nie będę - jest na okładce, a ja nie lubię przepisywania opakowań. Dość rzec, że Harry Hole ma już swoje lata, ale, jak to mówią, nie ma letko, duchy przeszłości wyłażą z piwnicy. A Hole, jak na bohatera...