Pobyt u boku filozofa na cesarskim tronie nie dłużył mi się zbytnio. Ze słonecznej Italii wraz ze śródziemnomorską aurą przywiozłem pogodę ducha, jakże potrzebną w naszym pełnym niesamowitego przyspieszenia, współczesnym świecie. Będąc świadkiem koegzystencji władzy i umiłowania mądrości, zasłuchałem się w napomnieniach człowieka, który dostrzegał znikomość ludzkiego czasu w porównaniu z wiecznością. Dzięki niemu nauczyłem się ćwiczeń w patrzeniu na świat. A to wszystko po to, aby uświadomić sobie, że nic co pozostaje w zgodzie z naturą nie jest złe. Po to, aby szerzej otworzyć oko mojego umysłu. Aby nie być ślepcem na prawdy, których tłem działania jest przemijanie a końcem śmierć. Przeczytałem porady Marka Aureliusza dlatego, że chciałbym w przyszłości mniej dziwić się światu.

Moja ciekawość została zaspokojona. Tłumacząc naturę wszechrzeczy, udzielono mi lekcji pokory. Uzmysłowiono mi, jak niewielkim wycinkiem istnienia dysponuje każdy z nas w porównaniu z otchłanią bezmiernego czasu. Przypomniano o zasadach, które moja stoicka natura wyznawała od wielu lat. "Rozmyślania" jedynie usystematyzowały a w niektórych przypadkach podkreśliły, ważne dla mnie elementy własnoręcznie zbudowanej filozofii życiowej. Nie ukrywam, że wytyczne jakie uzyskałem od Marka Aureliusza, utrzymane są w miłej mojemu sposobowi postrzegania świata tonacji. Można by zasugerować, że jesteśmy bardzo zbieżni w osądach dotyczących osiągnięcia wewnętrznego ładu i jednakowo wierzymy w odgrywanie jednakowej roli narodzin i śmierci w misterium natury. Łączy nas przeświadczenie o zaistnieniu gatunku ludzkiego jako części wszechrzeczy i braku możliwości wywołania zmian, będących na przekór roli którą nam przydzieliła przyroda.

"Rozmyślania" mają charakter wybitnie prospołeczny. Chwalą życzliwość i przyzwoitość. Wyrażają uznanie dla prostoty i dopominają się pogodzenia z przemijaniem. Ich mottem mogłyby zostać słowa rzymskiego cesarza: "brać skromnie a wyzbywać się lekko". Według Marka Aureliusza, wszystko co widzimy, zginie bardzo szybko a człowiek może tylko podążać dobrowolnie za zdarzeniami. Zdrowe i racjonalne myślenie powinno być gotowe na wszystko co się przytrafi. Jego bardzo bliskie stoicyzmowi poglądy wynikają z przekonania, że ziemska egzystencja jest tylko chwilą, więc zupełnie bezpodstawne jest w tym wypadku obrażanie się na śmierć. Dlatego ta filozofia zachęca do bycia człowiekiem jak najdłużej się tylko uda, póki tylko zachowujemy w sobie życie.

Czas pożegnać filozofa dla którego stoicyzm stał się wyznaniem a rozum stanął w centrum uwagi. Warto się jednak zastanowić, w jakim stopniu możemy przenieść specyficzny poradnik tego starożytnego badacza porządków natury na współczesny nam grunt. Bo tak jak twierdził, że wszystko istnieje dla czegoś i ma pewne zadanie do wykonania, tak sam udowodnił swoją użyteczność dla przyszłych pokoleń, zostawiając wiekopomne dzieło. Pożytek z jego pracy nie zostanie nigdy zapomniany a sugestie dotyczące spokojnego życia z pewnością posłużą wielu z nas.

Pobyt u boku filozofa na cesarskim tronie nie dłużył mi się zbytnio. Ze słonecznej Italii wraz ze śródziemnomorską aurą przywiozłem pogodę ducha, jakże potrzebną w naszym pełnym niesamowitego przyspieszenia, współczesnym świecie. Będąc świadkiem koegzystencji władzy i umiłowania mądrości, zasłuchałem się w napomnieniach człowieka, który dostrzegał znikomość ludzkiego czasu...