Jej, ale jestem głodna. Nie jem już od 78 godzin, odbijając się od kolejnych sklepów i restauracji w których patrzą na mnie jak na przybysza z innej planety, a raczej w ogóle nie patrzą, traktują jak powietrze, udają że nie istnieję. A ja tylko chcę zamówić makaron z sosem sojowym i warzywami, możliwie bez sosu .... i bez makaronu. Czy naprawdę tak dużo wymagam?
Kolejny sklep ze sztuczną żywnością naszpikowaną benzoesanem sodu i wyprodukowanymi z nakrętek po Pepsi bananami zawiniętymi w plastikowe torebki. Jak żyć? Wtem..... jesssssst!!!! Ciastka bezglutenowe!!!! Jej, czy ja śnię? Niech ktoś mnie uszczypnie. Biorę wszystkie i pochłaniam na miejscu, zdumione wielkie oczy ekspedientki nie mogą być chyba już bardziej zdumione i większe. Ale chwileczkę, coś jest nie tak. Co to za dziwny smak? Hello?. Aaaaaaaa..... parówki, czuję parówki!!!!. Te ciastka musiały leżeć w jednym magazynie z przeklętymi parówkami, całe przeszły ich podłym zapachem!!! A wiecie co sądzę o parówkach, pisałam już o tym 3578 razy. Wiecie? To pomyślcie co jecie.

Japonia, nie jest to więc miejsce stworzone dla wegetarian. Wegetarianie, odpuśćcie sobie Japonię bo tam umrzecie :) Oczywiście mocno podkoloryzowałem ten opis, ale kilka miesięcy po przeczytaniu książki Pawlikowskiej taki mniej więcej obraz mi pozostał. Nie oznacza to, że Blondynka w Japonii jest tylko i wyłącznie blondynką w Japonii. Znajdziecie tu kilka ciekawostek, kilka haczyków, które połkniecie i dacie się wciągnąć na głębsze wody jakiemuś Samurajowi z wędką, oby bez katany.
Dla mnie mimo prześmiewczego tonu we wstępie, ta książka była fajnym wstępem do poważnego czytania o Japonii.

Jej, ale jestem głodna. Nie jem już od 78 godzin, odbijając się od kolejnych sklepów i restauracji w których patrzą na mnie jak na przybysza z innej planety, a raczej w ogóle nie patrzą, traktują jak powietrze, udają że nie istnieję. A ja tylko chcę zamówić makaron z sosem sojowym i warzywami, możliwie bez sosu .... i bez makaronu. Czy naprawdę tak dużo wymagam?
Kolejny...