Z cyklem Coincidence żegnam się definitywnie, ostatecznie i bez żalu, po i za sprawą trzeciego tomu.

Dwie pierwsze części opisujące pogmatwane i ciężkie przypadki Callie i Kaydena zrobiły na mnie duże wrażenie, niestety tym razem autorka przesadziła z ciężarem i pogmatwaniem do tego stopnia, że zamiast emocji i uniesienia historia wzbudziła we mnie niesmak, znużenie i niechęć.

Poznając Violet i Luke'a nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że kreśląc postaci, pani Sorensen pilnie śledziła serwisy informacyjne, wyłuskując z nich wszystkie najgorsze zbrodnie, nieszczęścia i zło, po to by podzielić podobnymi swoich bohaterów, dodając do tego jeszcze coś w tematyce chorób i uzależnień. Nawarstwienie dramatów i nieszczęść jest tak ogromne, że cała historia w moich oczach traci na wiarygodności, na tyle, że gdybym nagle w następnym rozdziale miała przeczytać o tym, że całe okolice pokryte są żabami, od wschodu nadciąga szarańcza, a z nieba pada grad, nawet nie drgnęłaby mi powieka...

Jakby tego było mało, wątek łączący matką Luke'a z przeszłością Violet, to ogromny, wykuty przez samą autorką gwóźdź do trumny - tandetna próbka wątku kryminalnego, na którym jak mniemam będzie bazować w pozostałych częściach cyklu.
Nie polecam.

Z cyklem Coincidence żegnam się definitywnie, ostatecznie i bez żalu, po i za sprawą trzeciego tomu.

Dwie pierwsze części opisujące pogmatwane i ciężkie przypadki Callie i Kaydena zrobiły na mnie duże wrażenie, niestety tym razem autorka przesadziła z ciężarem i pogmatwaniem do tego stopnia, że zamiast emocji i uniesienia historia wzbudziła we mnie niesmak, znużenie i...