Robinson Crusoe. Czytało się, robiło się potem szałasy na polu u dziadków na wsi, ganiało z leszczynowym łukiem o cięciwie ze sznurka od snopowiązałki za wymyślonymi królikami po lesie, pocierało się patykami nad kupką siana aż ręce drętwiały (ten Dafoe pisał jakieś bzdury, za cholerę nie umiałem tak rozpalić ognia).
Takie nastawienie miałem gdy książkę kupowałem. Powrót do młodości, z Robinsonem współczesności.

Oczywiście książka jest kompletnie o czym innym. Pewnie ktoś się zaraz doszuka dziesiątego dna, postawi znak równości pomiędzy bezludną wyspą na środku oceanu i głównym bohaterem wyobcowanym w miejskiej dżungli.

Nie będę pisał dokładnie o czym jest (wg mnie o sektach, ale kto wie, dziesiąte dno), każdy kto zna autora powinien wychwycić hasła klucze będące osią większości jego pozycji (zaczyna się robić to niestety schematem). Bohater - osoba dysfunkcyjna ze skłonnościami samobójczymi. Partnerka bohatera - osoba dominująca, także dysfunkcyjna. Cywilizacja i konsumpcjonizm - ogólna krytyka. Humor - czarny, makabryczny. Narracja - niczym czytanie książki przy dyskotekowym stroboskopie. Porno i sex - jak tylko jest możliwość. Smaczki dodatkowe - tutaj akurat mamy poradnik wzorowej pani domu, dowiecie się jak zmyć krew z dywanu lub jak prawidłowo gotować homara. Nie sprawdzałem czy działa.

Książka dobra lub bardzo dobra. Mam problem z jej oceną. Z jednej strony bardzo odpowiada mi ten typ pisania, a z drugiej drażni podkładanie wcześniej już zgranych kart.

Robinson Crusoe. Czytało się, robiło się potem szałasy na polu u dziadków na wsi, ganiało z leszczynowym łukiem o cięciwie ze sznurka od snopowiązałki za wymyślonymi królikami po lesie, pocierało się patykami nad kupką siana aż ręce drętwiały (ten Dafoe pisał jakieś bzdury, za cholerę nie umiałem tak rozpalić ognia).
Takie nastawienie miałem gdy książkę kupowałem. Powrót...