Po rozczarowaniu jakim było dla mnie „Dziecko piątku” niechętnie zabrałem się za kolejną część Jeżycjady. Właściwie to nawet chciałem sobie zrobić przerwę i sięgnąć po coś innego, ale jednak się przełamałem i absolutnie nie żałuję, bowiem „Nutria i Nerwus” okazała się nad wyraz udaną częścią.

Borejkowie jak zwykle nie zawiedli. I chociaż główną bohaterką okazała się najmniej przebojowa z sióstr czyli Natalia, to jednak wspomożona o resztę sióstr i siostrzenice z piekła rodem przykuła sobie moją uwagę w pełni. I pomyśleć, że to ta sama Nutria, która w dzieciństwie chciała być chłopcem, a nawet za niego się uważała i razem z Pulepcją stanowiły żywioł nie do opanowania. Minął czas, żywioł się uspokoił, Nutria się zrobiła subtelniejsza, spokojniejsza, chwilami wyobcowana, chwilami melodramatyczna (co zdarzało się chyba każdej pannicy z tej rodziny), ale jednak co Borejkówna to Borejkówna.

Po raz kolejny jestem oczarowany poczuciem humoru autorki, które w sposób najbardziej genialny objawiło się w dwóch postaciach – Róży i Laury, a zwłaszcza już tej drugiej. Takie mam wrażenie, że to taki spotęgowany charakter Idy. I podejrzewam też, że Tygrys jeszcze swoją ciotkę przebije. A w każdym razie mam taką nadzieję, bo to chyba w chwili obecnej najbardziej wdzięczny punkt całej rodziny jeśli o mnie chodzi.

A co do zakończenia – przewidywalne. Wiedziałem jak to się skończy już od pierwszego spotkania Nutrii i Nerwusa. Ale nie zmieniło to mojego bardzo pozytywnego odbioru książki. Bardzo udana część. Ma w sobie coś z „Idy sierpniowej”, która jest (jak już wspomniałem w którejś z wcześniejszych recenzji) moją ulubioną częścią cyklu.

Polecam.

Po rozczarowaniu jakim było dla mnie „Dziecko piątku” niechętnie zabrałem się za kolejną część Jeżycjady. Właściwie to nawet chciałem sobie zrobić przerwę i sięgnąć po coś innego, ale jednak się przełamałem i absolutnie nie żałuję, bowiem „Nutria i Nerwus” okazała się nad wyraz udaną częścią.

Borejkowie jak zwykle nie zawiedli. I chociaż główną bohaterką okazała się...