Matthew Quick zadebiutował „Poradnikiem pozytywnego myślenia” i z przytupem wkroczył do literackiego świata, jak i następnie – filmowego. Jego kolejna powieść opowiada o skomplikowanych i niezwykłych nastolatkach, którzy kochają literaturę, poezję Bukowskiego, są niezwykle inteligentni oraz posiadają mało spotykaną dojrzałość. Bohaterowie wykreowani przez pisarza szukają drugiego dna, nie boją się ukrytych znaczeń – wrażliwi, romantyczni i kompletnie niepasujący do współczesnej rzeczywistości. Cudowni.

Nanette jest pilną uczennicą, gwiazdą drużyny piłkarskiej i ułożoną córką. Do rąk dziewczyny trafia książka „Kosiarz balonówki” i wtedy jej życie zmienia się całkowicie – chce stać się buntowniczką, rebeliantką, która mówi, to, co myśli i nie obawia się konsekwencji. Nanette czyta powieść kilka razy, pragnie być niczym jej główny bohater, jednak w duszy cały czas pozostaje spokojną i samotną nastolatką. Szybko wciąga się w wir swojego nowego świata i równie szybko zdaje sobie sprawę, że bycie buntowniczką wcale nie jest takie proste.

Pierwsze słowa, które przychodzą mi na myśl, gdy chcę opisać najnowszą powieść Quicka, brzmią: to dosyć dziwna książka. Szalona, pogmatwana, filozoficzna oraz pełna egzystencjalnych refleksji. Dawno nie czytałam tak oryginalnej pozycji młodzieżowej – fabuła i jej bohaterowie wyróżniają się na tle innych książek z tego gatunku. Tytuł jest bardzo adekwatny do samej historii i bohaterów, to bardzo wyjątkowa powieść, napisana nie pod masy, ale pod indywidualnych czytelników, którzy docenią jej głębię oraz ukazaną wielotorowość sposobu myślenia, jak i studium tego, jak każdy odbiera swoje „ja”.

W tej pozycji znajdziecie dużo filozofii, ale też psychologii. Bohaterowie są młodzi, jednak czasami zachowują się jak mędrcy, ludzie doświadczenie przez los. Wydaje mi się, że Quick stworzył trochę przerysowanych bohaterów, jednak w pozytywnym sensie – z pewnością przyciągają uwagę, intrygują, ale również nadają książce charakter. To samo było w przypadku „Poradnika pozytywnego myślenia” – autor lubi pisać o tych, którzy odstają od społeczeństwa, są odstępstwem od normy, wyłamują się, mówią pas i zaczynają być sobą. A jak wiemy, bycie sobą w dobie masowości, dopasowywania się do aktualnej mody oraz stereotypów jest dosyć trudne i często niesie za sobą pewne konsekwencje. Ta książka pokazuje, że warto, naprawdę warto zrzucić maskę i zacząć żyć po swojemu. Uśmiechanie się, przytakiwanie, zgadzanie się na coś, bo tak wypada, bo ktoś czegoś od nas oczekuje, wykonywanie czynności, których się nienawidzi – na dłuższą metę takie działanie niszczy nas od środka. Quick w swojej powieści ukazuje inny punkt widzenia, wyzwalający, niesamowicie odważny i mimo wszystko trudny do realizowania we własnej rzeczywistości. Jednak można spróbować – przynajmniej na chwilę przystanąć i zastanowić się nad tą historią, jej sensem i przesłaniem.

Ostatnio widziałam koszulkę z napisem: „Normalni ludzie mnie przerażają”. To prawda. Każdy ma swoje odstępstwa od normy. Quick, podobnie jak inny mój ulubiony pisarz, John Green ukazuje bohaterów, którzy wyróżniają się na tle zwykłych postaci. I do jednych będą oni trafiać, a dla innych mogą być trudni do zrozumienia, a przez to irytujący. Nie każdy przepada za taką stylistyką, popadającą miejscami w przeintelektualizowanych nastolatków, którzy wyrażają się niczym współcześni filozofowie życia. Dla mnie ta książka właśnie dzięki bohaterom nabrała charakteru, stała się fascynująca, czasem zabawna, smutna i nawet irytująca – przyznam, że niektóre momenty i postępowanie postaci wywoływało u mnie nerwicę, ale... to właśnie jest ich wyjątkowość, wkurzają, ale równocześnie trudno się z nimi rozstać.

Quick pisze lekko, trochę ekscentrycznie – całość jest zaskakująco stonowana i w punkt. Narrację mamy pierwszoosobową, ukazaną z perspektywy Nanette. Podczas czytania książki widzimy, jak wielką zmianę przeszła ta bohaterka. Autor ukazał zbuntowanych nastolatków – jednak nie w tradycyjnym wydaniu, gdzie zwykle tworzysz im alkohol i imprezy do białego rana – przedstawił młodych, inteligentnych ludzi, wciąż bardzo zagubionych i szukających własnej drogi.

Największą zaletą książki jest przede wszystkim pomysł na fabułę – Quick stworzył powieść w... powieści. Głównym wątkiem tej pozycji jest wymyślona książka „Kosiarz balonówki” – wprowadza ona w życie Nanette oraz innych postaci sporo zamieszania. Autor całkiem nieźle to sobie wykombinował.

To książka dla wszystkich fanów twórczości Quick’a, czytelników młodszych i starszych. Literatura młodzieżowa na wysokim poziomie, ze sporą dawką przemyśleń dla wszystkich zbuntowanych outsiderów, którzy szukają własnej drogi i być może pragną zmian. Do sięgnięcia po powieść zachęca przecudna okładka oraz sam tytuł – ta pozycja jest naprawdę wyjątkowa! 

Gabriela Rutana