Sandi Lynn to pisarka znana z lekkich powieści romantycznych dla kobiet. Jej książki są idealnym wyborem na relaksujący wieczór z lampką wina. Przenoszą do niemal bajkowego świata, gdzie wszystko jest niczym z marzeń o przystojnym księciu i pięknej, prawdziwej miłości. „Nasze olśnienie” to powieść właśnie z takiej półki – prosta, trochę schematyczna, opisująca relacje dwóch osób, którzy na początku raczej nie są sobie pisani i zaprzeczają, że coś do siebie czują, aby potem doznać... olśnienia.

Jack Sutton jest dyrektorem Sutton Magazine. Zabójczo przystojny, zmieniający kobiety niczym rękawiczki, z górą pieniędzy i aroganckim podejściem do życia. Pewnego dnia spotka Lorelei Flynn, jego nową osobistą asystentkę i całkowicie straci głowę. Musi ją poznać bliżej, nacieszyć się jej urodą i charakterem. Lorelei jest piętnastą asystentką Jacka w roku, który okazuje się niezbyt miłym szefem. I do tego strasznym kobieciarzem. Kobieta przeszła w życiu już wystarczająco dużo – straciła swoją pierwszą miłość, po której został jej największy skarb, jaki posiada, czyli ukochana córeczka Hope. Musi być odpowiedzialna. Pewna siebie. I nie dać się wciągnąć w jego grę. Jednak... razem z Jackiem przekracza granicę i nagle wszystko się zmienia.

„Nasze olśnienie” można przeczytać w jeden wieczór – to książka dosyć cienka, napisana lekkim stylem i ukazująca historię, która poprawia humor. Główną zaletą powieści są jej bohaterowie, którzy na początku nie darzą się zbytnią sympatią. Mimo to szybko pojawia się pomiędzy nimi chemia, jakiej nie da się zignorować. Okazuje się, że różnica charakterów jest nie do pokonania – ta zmienność relacji jest bardzo atrakcyjnym wątkiem dla czytelnika. Dzięki temu coś się dzieje, czujemy niepewność i wypatrujemy punktu kulminacyjnego ich związku.

Staram się nie oczekiwać od tego rodzaju powieści zbyt dużo, jednak czytałam inne książki Lynn i zwykle wywoływały one u mnie wiele emocji i wzruszeń. W tym przypadku przeczytałam „Nasze olśnienie” raczej na chłodno, przewidując niemal od razu zakończenie. Mimo wszystko ta schematyczność fabuły jest trochę poza granicą, którą można zaakceptować. Spodziewałam się większej ilości wątków, jakichś przeskoków w akcji, czegoś, co zaskoczyłoby czytelnika lub też po prostu – emocji. „Nasze olśnienie” czytało się bardzo fajnie, z luzem i spokojem. Niestety z pewnością nie zapamiętam tej historii na długo, bo nie miała ona na mnie żadnego wpływu. Czyżby baśniowy świat byłby zbyt nierzeczywisty? Zakończenie jest niczym za słodka kawa lub herbata – gdy ją pijesz, to trochę się krzywisz. Takich pozycji na rynku wydawniczym jest naprawdę sporo i niestety ta niczym szczególnym się nie wyróżnia.

Muszę stwierdzić, że „Nasze olśnienie” nie można traktować zbyt surowo. Jeśli chcesz na chwilkę zapomnieć o ponurej rzeczywistości i przenieść się do świata, niczym z bajki o Kopciuszku, to czemu miałabyś sobie tego zabraniać? Może nie jest to lektura zbyt ambitna i wybitna, ale mimo wszystko mi się spodobała. To też niezaprzeczalny dowód na to, że każda z nas potrzebuje od czasu do czasu po prostu się zrelaksować. Wtedy warto sięgnąć po tego typu książkę.

Gabriela Rutana