"Aby matka pogrążyła się w żałobie, nie zawsze konieczna jest śmierć dziecka."

Osiemnastoletnia Trina cierpi na psychozę dwubiegunową. To poważne zaburzenie psychiczne w jednej chwili z potulnej dziewczyny, poddającej się opiece matki i lekarzy, potrafi zrobić zagrażającą sobie i otoczeniu agresywną chorą. W chwilach ataków, manii jest zatrzymywana w szpitalu na ustawowe72h, i w tym czasie doskonale udaje by przekonać wszystkich, by ją wypuszczono, co nie daje podstaw by trzymać ją dłużej. Dłuższy czas pobytu w szpitalu córki pozwoliłby Keri na osiągnięcie statusu opiekuna prawnego i posiadania kontroli nad jej leczeniem. Tym bardziej, że po osiągnięciu pełnoletniości Trina może robić co uważa.

Matka chce walczyć o córkę. Całą siebie poświęca córce, jest sama z tym wszystkim, gdyż były mąż nie widzi problemu, bagatelizuje chorobę Triny. Keri nie żyje normalnie, mimo bezradności kolejnych porażek, nie poddaje się.
Wciąż czuwa. W takich chorobach, nawrót jest zawsze normą, od nowa i od nowa trzeba znosić upokorzenia i ból. Bo Trina w chwilach obłędu i manii nerwowo reaguje na swoją matkę, która dla jej dobra kieruje ją na różne terapie ale w której córka widzi tylko zło. To ojciec , na codziennie interesujący się losem córki jest tym dobrym. Keri Do końca stara się walczyć z zasadami, zrobić wszystko by nie musieć uczyć się kochać zupełnie obcą osobę. Ale co zrobić, kiedy nie może już ufać własnej córce? Kiedy nie zostało już nic z jej autorytetu ?

To właśnie Keri jest główną bohaterką tej powieści. Jej walka z systemem, z otoczeniem, piętnującym chorych psychicznie, z ojcem Tryni, z matką, która zniszczyła jej dzieciństwo i młodość ale przede wszystkim z samą sobą.

Keri szuka winy w sobie, to normalne zachowanie. Ale bardzo często w całej tej sytuacji skupia się za bardzo na sobie, bo ta wielka matczyna miłość może również zawierać w sobie elementy egoizmu. Keri chce mieć wspaniałe zdrowe dziecko, a w tej sytuacji priorytety powinny być inne. Z jednej strony nie można się dziwić. Ale, mimo działania w dobrej wierze, trochę sama się zagubiła w tej pogoni za normalnością Triny.

Keri sama wiele przeszła. Jej matka była alkoholiczką, której zachowanie i życie odcisnęło piętno na dorosłym życiu i psychice Keri. To właśnie przeszłość i zniszczone relacje z matką mają zasadniczy wpływ na jej relacje z własną córką. Trudniej jej się teraz uporać z przytłaczającą rzeczywistością, tym bardziej, że nieudane dzieciństwo i młodość chce zrekompensować sobie sukcesami w obecnym dorosłym życiu, w wychowaniu córki. Chowa urazę, nie tylko w stosunku do matki, ale również do męża i do własnej córki, że nie jest normalna. Trudno wszak pogodzić się, że dziecko nie spełni marzeń swoich rodziców.
Patrzy przez pryzmat siebie, brakuje jej szacunku dla córki, uparcie liczy na ratunek a tak naprawdę brak jej akceptacji. Akceptacji córki, sytuacji, od tego trzeba by zacząć.
Czy jej się uda?

Powieść porusza wiele problemów bieżących, nękające wszystkie kultury i społeczeństwa XXI wieku, tematy kontrowersyjne. Obok choroby psychicznej, związanego z nią bólu i problemów natury biurokratycznej, mamy tu narkomanię, alkoholizm, homoseksualizm, Autorka dużą uwagę zwraca na kolor skóry, również na notce od wydawcy z tyłu książki poruszony jest problem rasizmu, który rzekomo jest przeszkodą w procesie leczenia. Szczerze mówiąc nigdy nie odniosłam takiego wrażenia. Takie jest prawo i system, jednakowe dla wszystkich. Fakt, niedopracowane i złe ale w nim właśnie tkwi problem, a nie w kolorze skóry.

Powieść jest fascynującym studium emocji, relacji w rodzinie, przekazanym dość spokojnie, bez porywającej akcji ale rzeczowo, dobitnie i kompetentnie. Mnie wciągnęło od początku.

"Aby matka pogrążyła się w żałobie, nie zawsze konieczna jest śmierć dziecka."

Osiemnastoletnia Trina cierpi na psychozę dwubiegunową. To poważne zaburzenie psychiczne w jednej chwili z potulnej dziewczyny, poddającej się opiece matki i lekarzy, potrafi zrobić zagrażającą sobie i otoczeniu agresywną chorą. W chwilach ataków, manii jest zatrzymywana w szpitalu na...