To nie jest dobra ocena 5/10. Powinno być: miejscami 10/10, miejscami "Siadaj, pała. No niech będzie, mierny." Myślałem wielokroć podczas lektury - jaki by z tego był film. Co ja bym zrobił, żeby taki film zobaczyć. Ze złowrogim bratem, wyspami które odwiedza w drodze na zerowy południk. Ze wspaniałymi bon motami "Można udawać powagę, ale nie można poważnie mówić, że się udaje." Historia Pani, która się zdarzyła, niezdarzyła, jest opowiadana, niejest? Ojciec Roberta cedzący przez zęby "Ja go w polu nie szukałem". Film byłby fantastyczny, graliby w nim świetni aktorzy, oglądałbym go wciąż i wciąż. Taki Jodorovsky, tylko przy okazji mądry. Można by spytać - co trzeba zrobić, żeby taki film nakręcić? Ano, trzeba napisać scenariusz. A żeby napisać scenariusz - trzeba skastrować tej książki połowę, ponieważ połowa tej książki jest zupełnie niepotrzebna. Należałoby bez wyrzutów sumienia skreślić opisy wszystkich urządzeń, którymi Eco katuje nas z sadystyczną uciechą. Tych wszystkich sworzni wyrastających z obłych cylindrów, beleczek, gałek, dźwigni, prętów, bębnów i przekładni, pod kątem prostym, ostrym, rozwartym, umocowanych, przyśrubowanych, dopasowanych i zawieszonych. Opisy przypominały mi wszystkie książki przyrodnicze, gdzie autorzy próbowali przybliżyć znanymi sobie metaforami smaki do tej pory im obce, całkowicie daremnie. Należałoby wyrzucić bez litości wszystkie dysputy o naturze próżni, o rozciągłości, o substancjach sympatycznych, zostawiając to co dla fabuły niezbędne. Mam wrażenie, że Eco odtwarzając formę romansu i powiastki filozoficznej, romans stracił z oczu na długie godziny, przygniatając nas ciężkimi jak beczka gwoździ rozważaniami o symbolice gołębia, sensoryce kamieni, czy też naturze czasu. Jestem pewien że bawił się znakomicie, w ruch puszczając oszałamiającą erudycję, o której niżej podpisany mógłby tylko marzyć, ale, jak ktoś mi kiedyś powiedział, o filmach bodajże " dobry film ma być przede wszystkim dobrym filmem, a dopiero po tym wszystkim innym". Więc ja dwa rozdziały dyskutujące o naturze wszechrzeczy, gdzie bez przerwy traciłem wątek i powracałem do akapitów już przeczytanych, by w końcu porzucić je i przejść dalej, ja te rozdziały wyrzucam bez żalu. Dowiedziałem się co to chiazm, antymetabola, enkimion, parerga - jestem wdzięczny, ale dość tych żartów. Tym bardziej, że po nich następuje koniec, a koniec jest potraktowany nieco po macoszemu i łatwo można przeoczyć, jak bardzo jest piękny. Ja na takim końcu w kinie ryczałbym jak bóbr, bardziej niż kiedy strzelali do king kong, a Edward Nożycoręki strzygł dalej te swoje żywopłoty. Tak że - jest tu coś wielkiego, ale zakopane pod stertą szpargałów. Jak piękna fotografia którą ktoś ukrył w encyklopedii.

To nie jest dobra ocena 5/10. Powinno być: miejscami 10/10, miejscami "Siadaj, pała. No niech będzie, mierny." Myślałem wielokroć podczas lektury - jaki by z tego był film. Co ja bym zrobił, żeby taki film zobaczyć. Ze złowrogim bratem, wyspami które odwiedza w drodze na zerowy południk. Ze wspaniałymi bon motami "Można udawać powagę, ale nie można poważnie mówić, że się...