Ostatnio modne stały się różnego rodzaju kursy tzw. „świadomego śnienia”. „Świadomy sen” (z ang. Lucid Dream, w skrócie LD) to, (podaję za Wikipedią): „sen, w którym śniący zdaje sobie sprawę, że śni. Dlatego klarowność myślenia, dostęp do wspomnień z jawy oraz świadomy wpływ na treść snu mogą być kontrolowane”. Osobom chcącym nauczyć się śnić świadomie zaleca się na początek ćwiczenie się w zapamiętywaniu snów, zapisywanie ich w dzienniczku. Przez pewien okres czasu tak właśnie postępował Wojciech Kuczok (ur. 1972), czego efektem jest ta osobliwa książka.

„Proszę mnie nie budzić” to dzieło przede wszystkim na wskroś surrealistyczne – to właśnie sen, obok szaleństwa i pijaństwa, jest uważany za źródło surrealistycznej prozy. Patrząc na temat w szerszej perspektywie – wychodząc od arystotelesowskiej „Poetyki” – Kuczok dokonał podziału swoich snów na komedie i tragedie, traktując gatunki dosyć swobodnie i zacierając granice między nimi. Następnie mamy tu przemieszanie tonów – historie tragiczne opowiedziane są w sposób komiczny i na odwrót. Co więcej, Arystoteles w „Poetyce” odrzucał oniryzm, jako element nie mogący służyć budowie opowiadania. Mamy tu więc zerwanie ze wszystkimi klasycznymi literackimi prawidłami, co, tak dla surrealistów charakterystyczne, czyni z „Proszę mnie nie budzić” prozę trudną do jednoznacznego zakwalifikowania. I choć niektórym z zapisanych snów daleko do bycia porywającymi, to niektórych z nich nie powstydziliby się Boris Vian, Sławomir Mrożek czy Eugène Ionesco. Zaś bohater, nie we wszystkich przypadkach tożsamy z Kuczokiem, jawi się jako zanurzony we własnym świecie everyman, który niczym Niejaki Piórko u Henri Michaux – jest wszędzie i doświadcza wszystkiego.

Zdanie Marcina Świetlickiego, z jego najnowszej książki „Drobna zmiana”: „Spisywać sny, jaka żenada” („W uśpieniu”) raczej nie dotyczy Kuczoka, tym bardziej, że po zbiorze snów (w tzw. „posnowiu”) następuje próba refleksji teoretycznej nad snami. – uznanie ich surrealizmu i postawienie w opozycji „sure-realizmu”, czyli „oczywizmu”. „Surrealizm jest nieoczywizmem, nie interesuje mnie w snach to, co samowite, lub też interesuje tylko o tyle, o ile da się przekształcić w niesamowite” – pisze Kuczok,

„Proszę mnie nie budzić” to raczej coś na kształt spełnienia marzeń Georges’a Pereca o „Człowieku, który śpi”, człowieku, który wycofany z prawdziwego życia, żyje wyłącznie w świecie onirycznym – „Z chwilą, gdy zamykasz oczy, rozpoczyna się przygoda snu. Znajomy półmrok pokoju – ciemny masyw porozcinany detalami, w którym twoja pamięć bez trudu rozpoznaje szlaki przemierzane tysiące razy i odtwarza je (...)”.
Mając na uwadze słowa Kuczoka, że de facto, to nie on napisał tę książkę, ale „napisała się sama, we śnie”, jest to również spełnienie marzeń o tzw „écriture automatique” (fr. zapis automatyczny), o którego rozwinięciu marzyli chociażby tacy twórcy jak Robert Desnos, czy André Breton .

Nową książkę Wojciecha Kuczoka polecam, tak samo jak i jego sposób na zapamiętywanie snów. Warto zwłaszcza poczytać przed snem, wtedy powstają ciekawe sny o śnie, „meta-sny”. Oczywiście, dopiero wtedy, kiedy już się zaśnie i „przygoda snu” się rozpocznie.

Ostatnio modne stały się różnego rodzaju kursy tzw. „świadomego śnienia”. „Świadomy sen” (z ang. Lucid Dream, w skrócie LD) to, (podaję za Wikipedią): „sen, w którym śniący zdaje sobie sprawę, że śni. Dlatego klarowność myślenia, dostęp do wspomnień z jawy oraz świadomy wpływ na treść snu mogą być kontrolowane”. Osobom chcącym nauczyć się śnić świadomie zaleca się na...