Gdy zaczęłam czytać tę książkę o mało się nie poddałam. To było straszne. Żadnych dużych liter, chwilami przypadkowe słowa bez sensu, jakieś urywki… czegoś. Stwierdzałam: Matko, co to ma być? Znowu wywaliłam pieniądze na coś, czego nie da się czytać. A że paragon gdzieś przepadł zwrot nie wchodzi w grę… w sumie litery duże, jakieś wiersze, które jakby nie patrzeć trochę miejsca na kartce zajmują to może jakimś cudem mi się uda.
Z czasem cała historia nabiera sensu. I z czasem zaczęła mi się coraz bardziej podobać.
Całość składa się z dwóch perspektyw: Alice dziewczyny bez przyszłości i Mannego chłopca bez przeszłości.
Ani o jednym ani o drugim nie wiemy prawie nic. Z wyjątkiem jednego. Alice już na zawsze ma pozostać „dwanaście”, zarówno emocjonalnie jak i intelektualnie. Ze względu na „elektrykę” nie chodzi do szkoły, można wręcz powiedzieć, że Alice żyje dla poezji, natomiast Manny żyje poezją Alice.

Jest to niezwykła opowieść. Na pewno nie znajdziecie nic podobnego do tej historii. Jest nie tylko niezwykła, ale i piękna. Pełna magii i nadziei. Zdecydowanie warto przebrnąć przez te kilka trudnych jednak wyjątkowo krótkich rozdziałów by poznać niesamowitą historię dwójki niezwykłych młodych ludzi.

Gdy zaczęłam czytać tę książkę o mało się nie poddałam. To było straszne. Żadnych dużych liter, chwilami przypadkowe słowa bez sensu, jakieś urywki… czegoś. Stwierdzałam: Matko, co to ma być? Znowu wywaliłam pieniądze na coś, czego nie da się czytać. A że paragon gdzieś przepadł zwrot nie wchodzi w grę… w sumie litery duże, jakieś wiersze, które jakby nie patrzeć trochę...