Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza z nich to część ogólna, w której autor opisuje specyfikę dawnej architektury terenów Górnego Śląska i Śląska Opolskiego. Druga część to konkretne trasy z opisem wybranych zabytków w miejscowościach przy wskazanych trasach. Wiele z nich w sposób ciekawy i dość szczegółowy opisuje zabytki, jakie zachowały się w takich miastach jak Opole, Nysa, Brzeg, Gliwice, Pszczyna i w wielu innych. Z racji tego, że jest to przewodnik po zabytkach architektury, autor czasami bardzo drobiazgowo przedstawia wybrane obiekty, posługując się terminologią architektoniczną i choć jest na końcu książki spis z objaśnieniami niektórych pojęć, to lektura wymaga sięgania po inne źródła, aby dobrze zrozumieć niektóre z tych specjalistycznych pojęć. W przypadku mniejszych miejscowości autor ogranicza się często tylko do krótkiego wymienienia najważniejszych obiektów z wyliczeniem elementów architektonicznych, świadczących o zabytkowym charakterze budynków, przez co fragmenty mogą być zbyt specjalistycznie napisane i przez to nudne.

Trzecią częścią książki są ilustracje i zdjęcia wybranych zabytków.

Jest to ciekawa propozycja dla osób zainteresowanych historią okolic, w których mieszkają. Dla mnie zastanawiający był wybór wymienianych zabytków w poszczególnych miejscowościach, bo w niektórych miejscowościach, które znam, ewidentnie pominięto pewne zabytki o dość dużym znaczeniu i wartości historycznej, a które w latach powstawania książki powinny nierzadko być w lepszym stanie niż są dzisiaj, np. rozczarował mnie brak choćby jednego zdania o neogotyckim pałacu w Kopicach na Opolszczyźnie. Mogę przypuszczać, że podyktowane zostało to założeniami politycznymi czasów, w których książka powstała. Jak napisano w przedmowie książki, "Czesław Thullie [...] tak mocno podkreśla polski, ludowy rodowód niejednego z opisywanych zabytków". I dalej: "chętnie zatrzymujemy się przy uwagach ogólnych, które wzmacniają poczucie naszej rodzimości na tych ziemiach" (s.7). Książka ma pokazywać, że tzw. Ziemie Odzyskane są na wskroś polskie, zabytki na tych terenach wyrastają ze słowiańskich, piastowskich korzeni. W przedmowie zwraca się uwagę na to, że przed wojną dla Niemców te tereny były ważne także w sensie kulturowym, stąd przywiązywano wielkie znaczenie do inwentaryzacji i opisu zabytków na Śląsku. Przykładem tego ma być publikacja w 1943 we Wrocławiu drugiego tomu cyklu opisującego zabytki tych ziem, podkreślając przy tym, że zabytki umieszczone w książce "świadczą o wiekowości niemieckiej kultury w tej krainie".

Autor przedmowy pisze: "Albowiem wiele przecież zależy od tego, w jaki sposób w żywy nurt tradycji włącza się zabytki, jak interpretuje się ich powstanie i przetrwanie, jak integruje się je w świadomości społecznej i politycznej". Przewodnik Thulliego sam może być przykładem tego, jak interpretuje się istnienie poszczególnych zabytków dla celów odpowiedniej narracji politycznej, propagandowej. Fragmentów wpisujących się w określoną tezę, odpowiadającą czasom, w których książka powstała, jest bardzo wiele. Może więc warto sięgnąć po tę książkę jako po świadectwo czasów, w których powstała.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza z nich to część ogólna, w której autor opisuje specyfikę dawnej architektury terenów Górnego Śląska i Śląska Opolskiego. Druga część to konkretne trasy z opisem wybranych zabytków w miejscowościach przy wskazanych trasach. Wiele z nich w sposób ciekawy i dość szczegółowy opisuje zabytki, jakie zachowały się w takich miastach...