Kiedyś, gdy Mamunia z Tatusiem się przytulali, między ich ciałami zawsze zostawało miejsce na małą dziewczynkę. I w to miejsce doskonale pasowała Pea. Mamunia śpiewała jej piosenki, chodziła z nią na długie spacery i gotowała pysznościowe obiadki. A jak wspaniale było u Tatusia na rękach! Ale potem zaczęło się umieranie – umarł dzidziuś z brzuszka Mamuni, umarł Tatuś, a choć Mamunia ma w brzuszku nowego dzidziusia, to jest przeogromnie smutna. A ten nowy dzidziuś tak okropnie rozrabia w jej brzuszku, w nocy nie daje spać, więc Mamunia musi spać w dzień. Nic dziwnego, że z tego zmęczenia już nie śpiewa i nie ma siły na gotowanie obiadów, na pranie i sprzątanie też nie ma siły. Ale Pea to już duża dziewczynka, ma przecież pięć i pół roku, więc świetnie sobie daje radę. No i ma Margot, która jest całkiem wysoka jak na swoje cztery lata i bardzo rezolutna. Dorośli nie zawsze słyszą, co Margot mówi. Tylko Margot umie pocieszyć Pea’ę, gdy w jej brzuszku zaczyna rosnąć ciemność…

„Nocna tęcza” to książka, która ściska stalową obręczą serce i przesuwa oczy w okropnie mokre miejsce. Zagarnia wszystkie myśli i zostawia ornament w pamięci. Claire King uczyniła narratorką swojej powieści małą dziewczynkę, której świat nagle zmienił się w drastyczny sposób. Pea wielu rzeczy nie rozumie, ale jej obserwacje i przemyślenia są uderzająco trafne. Świetnie umie zająć się sobą (i Margot), chce koniecznie rozweselić Mamunię i nie ustaje w wymyślaniu kolejnych sposobów, by Mamunia zaczęła się uśmiechać. Ale cóż może taki mały człowiek w starciu z dorosłymi problemami i depresją? Podziwiam autorkę za to, jak świetnie przedstawiła dziecięcy sposób postrzegania świata. Jej Piwonia (tak naprawdę ma na imię Pea) to przeurocza bohaterka, do której po prostu nie można nie poczuć sympatii. Autorka stworzyła świetną książkę, poruszającą trudny temat straty i osamotnienia w bardzo delikatny i subtelny sposób.

Nie umiem znaleźć odpowiednich słów, by opisać „Nocną tęczę”… Jest to smutna i melancholijna powieść, choć jednocześnie jest w niej dużo ciepła i optymizmu. Zakończenie jest w zasadzie przewidywalne, ale przecież czytałam je zachłannie. Ta książka mnie po prostu urzekła i miałam szczęście, że wpadła w moje ręce, że mogłam ją przeczytać.

Kiedyś, gdy Mamunia z Tatusiem się przytulali, między ich ciałami zawsze zostawało miejsce na małą dziewczynkę. I w to miejsce doskonale pasowała Pea. Mamunia śpiewała jej piosenki, chodziła z nią na długie spacery i gotowała pysznościowe obiadki. A jak wspaniale było u Tatusia na rękach! Ale potem zaczęło się umieranie – umarł dzidziuś z brzuszka Mamuni, umarł Tatuś, a...