Kontynuacja Trylogii to za dużo powiedziane, raczej luźne nawiązanie dzięki głównym bohaterom: synom bliźniakom państwa Wołodyjowskich oraz golibrodzie Korycińskim, wzorowanym na Zagłobie.
Generalnie podoba mi się styl pisania autora, choć tu i ówdzie przeszkadzały mi trywialne wstawki, mające się nijak do sienkiewiczowskiej tradycji. Z przyjemnością z kolei czytałam frazy zapożyczone z wypowiedzi Kmicia, Rocha, Zagłoby, Podbipięty itd. i włożone w usta innych bohaterów. Bawiłam się przy tym doskonale, sięgając pamięcią do pierwowzoru i niczym w quizie odpowiadałam sama sobie na pytanie, kto to mówił i do kogo.
Cała wyprawa na Wiedeń opisana jest w powieści barwnie i z polotem. Sceny batalistyczne nie nudziły mnie ani trochę. To akurat z mojego punktu widzenia, mocna część książki, aczkolwiek historykiem nie jestem, więc nie mogę ocenić rzetelności zawartych tam informacji. Słabszym punktem Szerszeni jest fabuła. Bohaterami nie są piękni, waleczni młodzieńcy i porwane panny, ale dzieci. Mimo wszystko z Jankami Muzykantami, Antkami i Anielkami potrafiłam się z zżyć, a z braćmi Wołodyjowskimi już nie. Podążający za nimi mnich ze swoim siepaczem, by dokonać zemsty, też mnie nie przekonał. Wątek romansowy (odbita branka i rycerz) pojawiają się dopiero na końcu książki, więc tak na dobrą sprawę nie miałam komu kibicować.
Daję 7 gwiazdek, może na wyrost, ale cieszę się, że takie książki powstają. Liczę, że drugi tom będzie bardziej przygodowy.

Kontynuacja Trylogii to za dużo powiedziane, raczej luźne nawiązanie dzięki głównym bohaterom: synom bliźniakom państwa Wołodyjowskich oraz golibrodzie Korycińskim, wzorowanym na Zagłobie.
Generalnie podoba mi się styl pisania autora, choć tu i ówdzie przeszkadzały mi trywialne wstawki, mające się nijak do sienkiewiczowskiej tradycji. Z przyjemnością z kolei czytałam frazy...