Z przedmowy wiemy, że Cioran pod koniec życia uznał tę książeczkę za nieudaną, przesadną, nieprzemyślaną. Pisał ją jako 30-latek, czyli w wieku w którym wyrażać łatwo jedynie słuszne, błyskotliwe i niezniuansowane twierdzenia. Tym niemniej jak sądzę warto przeczytać ten ciąg aforystyczynych i cyzelowanych na błyskotki ocen i krytyk kondycji Francji w połowie XXw. (Francja i Francuzi umierają! Koniec tej wielkiej kultury. Nie, nie bijemy na alarm. Nic się już przecież nie da zrobić. Taka jest logika historii...Wróćmy do swoich eleganckich dyskusji.) Dlaczego sądzę, że warto zderzyć się z tą, na mój gust trochę pozowaną krytyką? Autor piszę ją z pozycji miłości do przedmiotu krytyki. Jest to miłość, bez misji zbawicielskich i mesjanistycznych, uczucie wiernego towarzysza w agonii. Co więcej, tłumacz i autor przedmowy sugeruje, że ten prawie trup, nieżywotna i dogorywająca kultura francuska, a w szczególności jej język, zbawił i uratował tego błyskotliwego Rumuna do kolejnych 54 lat życia w tym pięknym ciągle jednak kraju...

Z przedmowy wiemy, że Cioran pod koniec życia uznał tę książeczkę za nieudaną, przesadną, nieprzemyślaną. Pisał ją jako 30-latek, czyli w wieku w którym wyrażać łatwo jedynie słuszne, błyskotliwe i niezniuansowane twierdzenia. Tym niemniej jak sądzę warto przeczytać ten ciąg aforystyczynych i cyzelowanych na błyskotki ocen i krytyk kondycji Francji w połowie XXw. (Francja i...