To mój drugi „cussler” a pierwszy po tak długim okresie, że niemal nie pamiętam pierwszego, który gdzieś tam stoi schowany na półce, nabyty prawie 30 lat temu. Może dlatego nie mam wielu zarzutów do książki, o których piszą inni czytelnicy. Postać Dirka Pitta mi po prostu jeszcze nie obrzydła. Nie przeszkadzało mi więc specjalnie to, że syn Dirka Pitta nazywa się tak samo, choć wypadało by częściej jednak pisać „Dirk junior”, bo faktycznie czasami trudno było się zorientować z którym ma się do czynienia.
Książka to typowy przygodowy produkcyjniak. Czyta się lekko i dobrze, choć trudno się opędzić od wrażenia, że to nie powieść a sensacyjny film przygodowy z wieloma scenami tak naiwnymi i nieprawdopodobnymi, że hollywoodzcy etatowi obrońcy Galaktyki i ludzkości w typie Stallone, Willis czy Schwarzenegger ról by się nie powstydzili.
Uśmiałem się solennie nad fragmentami dotyczącymi szczegółów broni biologicznej zastosowanej przez zamachowców. Tu Cussler poszedł na łatwiznę. Pociski z czasów II wojny światowej wydobywane są zaskakująco łatwo i praktycznie bez zachowania jakichkolwiek środków zabezpieczeń. Potem terroryści nieprawdopodobnie sprawnie konstruują chimerę z dwóch zabójczych wirusów i są gotowi do ataku… no nie liczyłem, ale cała akcja to nawet nie miesiące, chyba parę tygodni. To, że Cussler OŻYWIA wirusy można od biedy podciągnąć pod skrót myślowy, nie czepiajmy się, ale kiedy przeczytałem, że po ich ożywieniu obserwuje je pod mikroskopem zderzające się ze sobą – parsknąłem śmiechem i długo nie mogłem opanować rechotu.
To, co mnie w tego typu powieściach drażni wyjątkowo to niesamowite, nieprawdopodobne szczęście pozytywnych bohaterów, bo pomimo scen godnych filmów z agentem 007 wychodzą oni z opresji praktycznie bez szwanku mając za przeciwników kompletnych idiotów i nieudaczników. Bo jak inaczej można traktować terrorystów, którzy z niewiadomych powodów postanawiają schwytanych pozostawiać przy życiu bez sensownego powodu, zamiast po prostu strzelić w głowę albo spętanych wyrzucić za reling statku? No tak, przecież powieść musi być długa i skończyć się obowiązkowym happy endem. Czarne charaktery giną w spektakularnych fajerwerkach a pozytywni bohaterowie żyją długo i szczęśliwie… do kolejnej powieści z tego samego cyklu.
Świetna rzecz jako nieabsorbująca umysłu i emocji rozrywka na długą podróż czy przeczekanie deszczowego dnia na urlopie. Nic więcej.

To mój drugi „cussler” a pierwszy po tak długim okresie, że niemal nie pamiętam pierwszego, który gdzieś tam stoi schowany na półce, nabyty prawie 30 lat temu. Może dlatego nie mam wielu zarzutów do książki, o których piszą inni czytelnicy. Postać Dirka Pitta mi po prostu jeszcze nie obrzydła. Nie przeszkadzało mi więc specjalnie to, że syn Dirka Pitta nazywa się tak samo,...