"W życiu każdego człowieka przychodzi taka chwila, w której nawet ci o kamiennych sercach odkrywają w sobie zdolność do wyrażania uczuć."

Zachwycona "Ósmym kolorem tęczy" postanowiłam spróbować z kolejną powieścią Martyny Senator, licząc na kolejną dawkę dużej ilości emocji i cóż... przeliczyłam się.

Styl nadal jest bardzo w moim guście, więc czytanie nie było męką, początek był ciekawy, ale bardzo szybko zrozumiałam, że mam do czynienia z powieścią o wątku paranormalnym - i wcale mi to nie przeszkadzało. Pierwsza część, to głownie "akcja", ciągle cos się dzieje, ale czytając so rusz kwestionowałam co jest prawdą a co nie, bo co jakiś czas pojawiały się dziwne, bądź sprzeczne informacje. Wszystko wyklarowało się w drugiej części i kurcze to własnie tutaj miałam największy problem. Bo część pierwsza nie pozwoliła nawiązać więzi z bohaterami, ani nawet poczuć tego co tych dwoje czuło do siebie, zrozumieć co ich łączy i podstawy tego uczucia, więc to w drugiej powinien nastąpić przełom emocjonalny. Niestety był tak pobieżnie napisany, że nie zdążyłam się nawet dobrze wciągnąć, a już było po wszystkim. Co ciekawe w części trzeciej mimo tak niesatysfakcjonującego elementu uczuciowego i tak zatliła sie we mnie iskierka smutku i melancholii. Szkoda. Gdyby książka była chociaż troszkę dłuższa, gdyby chwile poznania Wojtka i Mileny były bardziej rozbudowane... było by pewnie morze łez. I nad tym rozpaczam pisząc obecnie recenzję. Nie rezygnuję z Martyny Senator. Nadal będę czytać. Czekam na kolejne powieści!

"W życiu każdego człowieka przychodzi taka chwila, w której nawet ci o kamiennych sercach odkrywają w sobie zdolność do wyrażania uczuć."

Zachwycona "Ósmym kolorem tęczy" postanowiłam spróbować z kolejną powieścią Martyny Senator, licząc na kolejną dawkę dużej ilości emocji i cóż... przeliczyłam się.

Styl nadal jest bardzo w moim guście, więc czytanie nie było męką,...