Jonathan Carroll już od dawna figurował na mojej liście autorów "do przeczytania". Tytuły jego książek mają w sobie coś abstrakcyjnego. Przyciągają i interesują. "Szklana zupa", "Całując ul", "Drewniane morze" - cóż za pomysłowość! Jako pierwsze w moje ręce wpadły akurat "Białe jabłka". Facet umarł, wraca z zaświatów na ziemię, będą jakieś komplikacje - nie moje klimaty, ale nie zrażam się.

Lektura rozpoczęta. Siedzę na podłodze po turecku, książka w dłoniach, czytam. Czytam i coś mnie rozprasza. Dziwny zapach, a ściślej: smród. Smród przerażającego, drewnianego patosu. Okropne, niestrawne, grafomańskie i przede wszystkim niepotrzebne wiersze. Nudne opisy, które nie są ani użyteczne, ani piękne. Sam Ettrich (główna postać)jest niesamowicie wkurzającym facetem i wiem już na pewno, że się nie zakumplujemy. Wątek miłosny odstraszył mnie definitywnie - ukochana Ettricha okazuje się irytującą, rozpoetyzowaną kukłą.

Czytam dalej i nagle zdaję sobie sprawę, że zupełnie nie obchodzi mnie, co wydarzy się później, że cała ta opowieść nie wnosi do mojego życia absolutnie niczego i zwyczajnie tracę czas. Na kolejne dania z menu Jonathana Carrolla już się nie skuszę.

Jonathan Carroll już od dawna figurował na mojej liście autorów "do przeczytania". Tytuły jego książek mają w sobie coś abstrakcyjnego. Przyciągają i interesują. "Szklana zupa", "Całując ul", "Drewniane morze" - cóż za pomysłowość! Jako pierwsze w moje ręce wpadły akurat "Białe jabłka". Facet umarł, wraca z zaświatów na ziemię, będą jakieś komplikacje - nie moje klimaty,...