Tytuł wprowadza w błąd. To nie jest „historia Ursynowa Płn.”, ale raczej „historie z Ursynowa Płn.”.

Zwiedziony tytułem, kupiłem książkę licząc na zwięzłe, syntetyczne opracowanie historii mojej dzielnicy. Miałem nadzieję otrzymać uporządkowane przedstawienie budowy i rozwoju dzielnicy, tymczasem książka jest głównie zlepkiem opisów wspomnień różnych ludzi, którzy na Ursynowie mieszkali – wielu z nich rzeczywiście odbiło istotne piętno na krajobrazie architektonicznym czy kulturalnym Ursynowa. Autorka rozmawia np. z architektem Markiem Budzyńskim czy Andrzejem Bukowieckim, który odegrał olbrzymią rolę w rozwoju Domu Sztuki.

Niestety stylizowane na reportaż opisy działań takich ludzi zbyt często przechodzą w zupełnie nieistotne dygresje (np. na temat życia osobistego Marka Budzyńskiego), ale przede wszystkich autorka nie uporządkowuje w żaden sposób tych opisów, nie mamy przedstawionej chronologii zdarzeń, związków przyczynowo-skutkowych. Dziwi też brak próby dotarcia do wielu bardzo istotnych dla historii Ursynowa ludzi – choćby do ks. Tadeusza Wojdata i to pomimo, że krótki rozdział na temat budowy Kościoła Wniebowstąpienia Pańskiego się pojawia, ale niestety bez tła politycznego, które miało kluczowe znaczenie dla budowy kościoła (Ursynów miał być modelowym osiedlem bez kościoła, a mimo to w samym centrum udało się zbudować wielką świątynię – warto by wytłumaczyć jak do tego doszło, zamiast tego jednak autorka skupia się na opisie obrazów ilustrujących drogę krzyżową w kościele. Jest więc szczegół, umyka szersza perspektywa - i tak w całej książce). Mamy natomiast zapiski z rozmów ze zwykłymi ludźmi, którzy mieszkają na Ursynowie od przeszło trzydziestu lat i opowiadają, kto z sąsiadów wyjechał do Szwecji, a kto przeprowadził się na Bemowo. Może to i dla kogoś interesujące, ale na pewno nie dla kogoś, kto skusił się tyłem „Mała historia Ursynowa Północnego”.

Uczciwie trzeba jednak oddać autorce, że z książki można co nieco się dowiedzieć, są więc np. opisane dwa systemy budownictwa bloków, które spowodowały, że inaczej wyglądały w przeszłości ściany bloków na osiedlu Jary, a inaczej na osiedlu Stokłosy; książka zawiera też szkic rozwoju założeń architektonicznych Ursynowa.

Nie ma niestety żadnej bibliografii, co umożliwiłoby weryfikację informacji przedstawianych przez autorkę. W książce, która mieni się być „historią” razie też brak indeksu nazwisk i miejsc. Dobrze, że znalazło się miejsce na trochę fotografii, ale mogłoby ich być więcej niż tylko trzydzieści kilka.

Tytuł wprowadza w błąd. To nie jest „historia Ursynowa Płn.”, ale raczej „historie z Ursynowa Płn.”.

Zwiedziony tytułem, kupiłem książkę licząc na zwięzłe, syntetyczne opracowanie historii mojej dzielnicy. Miałem nadzieję otrzymać uporządkowane przedstawienie budowy i rozwoju dzielnicy, tymczasem książka jest głównie zlepkiem opisów wspomnień różnych ludzi, którzy na...