Po "Martwą strefę" sięgnęłam po raz pierwszy w sierpniu 2011 r. Miałam wtedy w ręku książkę opatrzoną innym tytułem - "Strefa śmierci", który, prawdę mówiąc, bardziej do mnie przemawia niż "Martwa strefa". Ale dość o tytule. Książkę pożyczył mi kolega na obozie. Wciągnęłam się natychmiast. Niestety, do końca obozu przeczytałam ją tylko do połowy i musiałam koledze oddać, bo mieszka w mieście oddalonym o godzinę drogi samochodem. Stwierdziłam, że nie będę tej książki wypożyczać z biblioteki, bo wolę ją mieć u siebie w domu. Niestety, w żadnej księgarni nie mogłam jej znaleźć. Wreszcie, po 4 miesiącach poszukiwań, odnalazłam ją w internetowym Empiku, dostępną na zamówienie. Mama nie chciała mi jej kupić, ale po kolejnych 2 miesiącach dosłownie zmusiłam ją do zakupu lektury jako prezentu imieninowego. Książka poczekała jeszcze trochę, aż skończę czytać inne pozycje, które w tym czasie już rozpoczęłam, po czym w końcu znalazłam dla niej czas.
Miło czytało mi się po raz kolejny połowę książki, z której treścią już się zaznajomiłam. W pewnym, nie do końca mi znanym, momencie przeszłam do części, której jeszcze nie miałam przed oczami. Ta część przykuwała uwagę dużo mocniej i dopiero w niej pojawiły się fragmenty thrillera psychologicznego. Wewnętrzne rozterki Johnnego, jego problemy, perypetie były opisane z niezwykłą dokładnością, rysowały bohatera każdy po swojemu, nadawały mu nowych cech. Pozwalały wczuć się w sytuację kogoś, kto ma w głowie jedną z największych tajemnic Stanów Zjednoczonych, ale nie może się nią z nikim podzielić z braku dowodów. Do ostatniego rozdziału "Notatek z martwej strefy" wracałam kilkakrotnie. Słowa "Wszyscy robimy, co możemy, i to musi wystarczyć... a nawet jeśli nie wystarczy, i tak musi wystarczyć. Nigdy nic nie tracimy, Saro. Nic, czego nie można odzyskać." mam w głowie cały czas. Długo nad nimi myślałam, wracam do nich bardzo często. Są takie prawdziwe, a zarazem takie, jakby to powiedzieć, podnoszące na duchu? Chyba trochę tak.
Nie potrafię ocenić tej książki obiektywnie. To pierwsza Kingowska lektura, z jaką się spotkałam. Wywarła na mnie ogromny wpływ i jest bezsprzecznie moją ukochana książką. Nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia i nigdy mnie nikt nie przekona, że jest z nią coś nie tak.

Po "Martwą strefę" sięgnęłam po raz pierwszy w sierpniu 2011 r. Miałam wtedy w ręku książkę opatrzoną innym tytułem - "Strefa śmierci", który, prawdę mówiąc, bardziej do mnie przemawia niż "Martwa strefa". Ale dość o tytule. Książkę pożyczył mi kolega na obozie. Wciągnęłam się natychmiast. Niestety, do końca obozu przeczytałam ją tylko do połowy i musiałam koledze oddać, bo...