Minął już rok od kiedy czytałem "Dom na Wyrębach", a ja wciąż doskonale pamiętam wspaniały klimat tej książki. Wciąż wracam do niej myślami, wspominając jak się czułem, podążając za historią mieszczucha, który ląduje w drewnianej chałupie gdzieś na "wschodniej ścianie".

Autor, urodzony i mieszkający w Przemyślu, wspaniale zobrazował mentalność malutkich miasteczek i wiosek wschodniej Polski. Narracja jest niespieszna, wręcz leniwa, tak jak biegnące tam życie. Ludzie są nieufni, ale też zaskakująco serdeczni, jakby byli za siebie wzajemnie odpowiedzialni.

Wraz z bohaterem można rozkoszować się kontaktem z naturą, uczestniczyć w próbach odnalezienia się w małomiasteczkowej społeczności oraz przestraszyć się puszczyka, złowrogo pohukującego tuż za oknem. I to ostatnie jest najważniejsze, w końcu to horror!

Nieco ospałe tempo powieści tylko potęguje grozę. Wraz z bezradnym bohaterem, strona po stronie, przeczekuję się noce pełne napięcia, czy obserwuję dzikiego i niebezpiecznego sąsiada. A odpowiedzi nie przychodzą. Ładunek emocjonalny jest doprawdy potężny.

Jakby tego było mało, autor osadził akcję w początku lat dziewięćdziesiątych, chwytając za serce wszystkich nostalgików. Jeśli więc pamiętasz analogowe aparaty fotograficzne, brak komórek (czy w ogóle telefonów), telegrafy lub Opla Fronterę, to czeka cię przyjemna podróż do starych czasów.

Jak dla mnie jest to świetna książka na długie wieczory. Potrafi przestraszyć, ale głównie relaksuje i skłania do myślenia nad tempem naszego życia.

Minął już rok od kiedy czytałem "Dom na Wyrębach", a ja wciąż doskonale pamiętam wspaniały klimat tej książki. Wciąż wracam do niej myślami, wspominając jak się czułem, podążając za historią mieszczucha, który ląduje w drewnianej chałupie gdzieś na "wschodniej ścianie".

Autor, urodzony i mieszkający w Przemyślu, wspaniale zobrazował mentalność malutkich miasteczek i wiosek...