Szpiedzy! Akunin odstąpił na chwilę od kryminałów i przerzucił się na lżejsze powieści szpiegowskie. Czyta się to naprawdę przyjemnie.
Akcja „Młokosa i diabła” toczy się w 1914 roku, w przededniu I wojny światowej, więc jest ta minipowieść także pożegnaniem z pewną epoką w dziejach Rosji. I jest też trochę taką nostalgiczną pocztówką z przeszłości, co dodatkowo podkreślają zamieszczone w tekście i wiernie go ilustrujące rysunki oraz stare zdjęcia. Trup ściele się gęsto (ale Akunin nie stronił od zabijania bohaterów także w cyklu o Eraście Fandorinie), ale brak tu znanych ze współczesnego kryminału długich i mrocznych opisów zbrodni i rozkładu. W powieściach Akunina nie ma po prostu czasu na rozbudowane opisy, akcja posuwa się szybko i w dużej mierze za pomocą dialogu i poczotystego, prostego języka narracji.
Bohaterem „Młokosa…” i „Cierpienia…” jest Alosza (Aleksiej Parysowicz) Romanow, student matematyki, który wplątuje się przypadkiem w aferę szpiegowską, poważnie zagrażającą bezpieczeństwu Rosji. Alosza nie jest wiernym odbiciem Erasta Fandorina, ale jest do niego podobny – przede wszystkim do Erasta z „Azazela”. Ewolucja Aloszy nie jest szczególnie duża, przez całą książkę pozostaje takim samym chłopcem, kochliwym i dużo myślącym o honorze. Ale uwagę czytelnika skutecznie przyciągają postaci drugoplanowe, zwłaszcza sztabsrotmistrz kontrwywiadu, książę Kozłowski i ikoniczny przeciwnik Aloszy, niemiecki agent Josef von Teofels (Akunin jest stanowczo ironiczny, kiedy opisuje pojedynek Romanowa i Teofelsa).
Akcja „Cierpienia złamanego serca” także rozgrywa się w 1914, ale już podczas wojny, kiedy Rosja coraz bardziej zbliża się do nieuchronnej klęski (sądzę, że podczas lektury chyba nikt nie potrafi uciec od myśli, że świat wykreowany przez Akunina umarł, a bohaterowie mieli szczęście, jeśli nie dożyli późniejszego totalitaryzmu). Tym razem Alosza i jego towarzysze biorą udział w starannie planowanej operacji w Szwajcarii. Będzie i włoska mafia, i słynny poeta, i pojedynek, i artyści z variétés. Mieszanka wybuchowa. Warto, naprawdę warto, zwłaszcza jeśli macie słabość do Akunina – a ja zdecydowanie mam.

https://pannazu.wordpress.com/2016/09/20/pocztowka-z-1914-czyli-mlokos-i-diabel-cierpienie-zlamanego-serca-borisa-akunina/

Szpiedzy! Akunin odstąpił na chwilę od kryminałów i przerzucił się na lżejsze powieści szpiegowskie. Czyta się to naprawdę przyjemnie.
Akcja „Młokosa i diabła” toczy się w 1914 roku, w przededniu I wojny światowej, więc jest ta minipowieść także pożegnaniem z pewną epoką w dziejach Rosji. I jest też trochę taką nostalgiczną pocztówką z przeszłości, co dodatkowo podkreślają...