Gavin Extence stał się jednym z moich ulubionych autorów w chwili, w której przeczytałem jego pierwszą powieść. „Wszechświat kontra Alex Woods” było książką wybitną, poruszającą niebanalne i kontrowersyjne tematy, koło których odbiorca zazwyczaj przechodził obojętnie. Rzadko któremu czytadłu udaje zmienić się mój światopogląd, lecz debiut literacki Gavina wytworzył we mnie nowe, świeższe przekonania i zapatrywania na problem poruszony w książce. Nic więc dziwnego, że przed lekturą drugiego dzieła autora, moje oczekiwania były ogromne, jeżeli nie powiedzieć monstrualne. Zamierzałem ponownie rozebrać swój umysł na czynniki pierwsze, wymienić trochę trybików, a w ostateczności wyrzucić kilka komponentów, aby zrobić miejsce dla nowej idei, która połączona z dotychczasowymi stworzyłaby coś innego, oryginalnego i nieschematycznego. Czy Melody Black pokonała Alexa Woodsa? Śmiało mogę powiedzieć, że nie, lecz należą się jej słowa uznania chociażby za próbę prześcignięcia pierwowzoru.

„Lustrzany Świat Melody Black” to powieść obyczajowa, która przedstawia losy Abigail - kobiety z problemami zdrowotnymi. Główna bohaterka zmaga się z chorobą psychiczną, próbuje dostosować się do otaczającej ją rzeczywistości, lecz ostatecznie „pęka” i zaczyna niekontrolowaną jazdę bez trzymanki. Autorowi należą się pochwały za odwzorowanie choroby. Gavin Extence sportretował nieprawidłowości zdrowotne od momentu ich kiełkowania w umyśle, do chwil ostatecznych napadów, uzewnętrznionych w stronę przypadkowych ludzi. Jest to książka trudna, tematycznie mroczna, aczkolwiek okraszona specyficznym brytyjskim humorem, bez którego powieść nie spełniłaby swojej oczekiwanej funkcji, gdyż autor przedstawił Abigail jako ekscentryczkę, która w momentach dla siebie trudnych reaguje humorem i dystansem do rzeczywistości.

Nie sposób nie zżyć się z główną bohaterką. Jest specyficzna, potrafi o siebie zadbać nietuzinkowymi sposobami, posiada bagaż doświadczeń i kolorową osobowość, która nie do końca podyktowana jest na jej warunkach. Autor stworzył ciekawą osobowość i starał się przedstawić ją jako prawdziwą historię, która przydarza się milionom ludzi na całym świecie. Chciał zwrócić uwagę na problemy ludzi z chorobami psychicznymi i niewątpliwie mu się to udało. Zabrakło jednakże czynnika, który by to wszystko skleił i przedstawił czytelnikowi puentę powieści, która niestety, nie została zarysowana, przez co końcówka książki traktuje o samej Abby, zapominając o innych ludziach, których Gavin opisywał na łamach „Lustrzanego Świata”.

Extence przedstawił chorobę afektywną dwubiegunową prawdziwie, w sposób namacalny. "Pokazał" myśli chorych i proces ewoluowania ich postępowania bardzo żywo, przez co wydaje się, jakby autor sam tego doświadczył. Jak się później okazało, w rozdziale „po słowie”, autor przyznaje się do swoich problemów i wyjawia bardzo osobiste przeżycia, których doświadczył. Dzieli się z czytelnikami intymnymi i mrocznymi chwilami swojego życia, przez co Gavin zyskał jeszcze większy mój szacunek.

„Lustrzany Świat Melody Black” to powieść dobra, zapadająca w pamięć i dostarczająca wielu godzin zabawy. Książka pozwala zakosztować obłędu i wczuć się w małym stopniu w skórę osób z zaburzeniami psychicznymi. Skłania do refleksji i zasługuje na uwagę wszystkich, którzy kochają nietypowe historie ze świetnymi bohaterami i brytyjskim humorem. W porównaniu do pierwszej książki autora, „Lustrzany Świat” jest tylko odbiciem, próbą prześcignięcia pierwowzoru. Jednakże czy można porównywać ze sobą te dwie książki? Z pozoru bliźniacze, aczkolwiek bardzo się różniące. Zachęcam do wyrobienia sobie opinii samemu.

Damian Hejmanowski