Klony mają służyć. Może wyglądają jak ludzie i zachowują się jak oni, ale tak naprawdę nimi nie są. Nie posiadają najważniejszej rzeczy – własnej duszy. To wyprane z uczuć twory o idealnej urodzie. Łatwa siła robocza. Nie sprawiają problemów, wykonują każde polecenie swoich właścicieli. A przynajmniej tak być powinno. Co jeśli klony jednak posiadają duszę, potrafią czuć i mieć własne zdanie?

Elizja jest klonem mieszkającym na rajskiej wyspie Dominium. Ale piękno to tylko iluzja. Dziewczyna przeszła przez prawdziwe piekło, ale udało jej się uciec do Dziczy. Poznała szokującą prawdę o sobie, a w dodatku okazało się, że jej Pierwsza żyje. Ale wcale nie jest do niej przyjaźnie nastawiona. W końcu Elizja odebrała jej wszystko, co tylko miała w swoim starym życiu. Ale obie dziewczyny mają wspólne cele: pragną walczyć o wolność razem z innymi klonami, które odzyskały świadomość. Jak potoczą się ich losy?

Pierwsza część tej serii nie zrobiła na mnie zbyt dużego wrażenia. Zabierając się za drugi tom spodziewałam się czegoś podobnego. Ale zostałam mile zaskoczona. Książka okazała się o niebo lepsza od swojej poprzedniczki.
Od pierwszych stron zostałam wciągnięta w świat pełen kłamstw i mylących pozorów. Do rzeczywistości pełnej klonów, w której ludzkie uczucia są zakazane. Wszystkie to zło i zepsucie zostało otoczone pięknem. Autorka bardzo sprytnie to wszystko sobie obmyśliła – prawdziwa natura klonów i bunty to dopiero część tego, co przygotowała dla czytelników. A całość była utrzymana w mrocznym i niepokojącym klimacie, który dodawał powieści uroku.

Nawet nie zdołam przeliczyć na palcach jednej ręki ile razy obawiałam się o życie niektórych bohaterów. W poprzedniej części jakoś niezbyt się do nich przywiązałam, ale teraz pojawiło się kilka nowych, z którymi mocno się zżyłam. Szczególnie polubiłam Aidana, klona, który przez całą książkę stopniowo odkrywał samego siebie o co najważniejsze: uczucia, których tak naprawdę nie powinien mieć. Było w nim coś takiego, co sprawiało, że nie pozwalało mi go nie lubić. Był intrygujący i świetnie wykreowany – o lepszą postać nie mogłabym prosić. Bardzo spodobała mi się także więź, jaka łączyła Elizję i Zharę. Nie miały prawa żyć obie na raz. To przeczyło wszystkim zasadom, jakie tylko istniały. Autorka idealnie opisała uczucia jakie do siebie żywiły.

Wątek romantyczny był ciekawie obmyślony. Rachel Cohn połączyła ze sobą ludzi, akwinów, a nawet klony. Sama się sobie dziwię, że nie pogubiłam się w ich wzajemnych relacjach. To była jedna wielka mieszanka wybuchowa, momentami bardzo ekscytująca. Część bohaterów dopiero była na etapie odkrywania własnych uczuć i pragnień, czasami nawet zaskakujących. Szczególnie podobała mi się relacja pomiędzy Aidanem, a Zharą. Z wielką ciekawością śledziłam ich perypetie, bo to co ich łączyło wcale nie było takie proste.

Podsumowując, "Beta. Nowe pokolenie" to intrygująca opowieść o klonach i desperackiej walce o wolność. Nawet nie oczekiwałam, że ta książka okaże się aż tak dobra. Spodziewałam się raczej czegoś przeciętnego, a tu taka niespodzianka. Nie zabrakło zaskakujących zwrotów akcji, fascynujących bohaterów i intrygującego świata, którego nie chciałam opuszczać. Polecam tę książkę każdemu, nawet jeśli poprzednia część się nie spodobała. Zdecydowanie warto dać jej szansę. A ja już nie mogę doczekać się trzeciej części, szczególnie po zakończeniu, które pozostawiło wielki niedosyt.

Klony mają służyć. Może wyglądają jak ludzie i zachowują się jak oni, ale tak naprawdę nimi nie są. Nie posiadają najważniejszej rzeczy – własnej duszy. To wyprane z uczuć twory o idealnej urodzie. Łatwa siła robocza. Nie sprawiają problemów, wykonują każde polecenie swoich właścicieli. A przynajmniej tak być powinno. Co jeśli klony jednak posiadają duszę, potrafią czuć i...