Muszę przyznać, że „To” jest „objętościowo męczące”, szczególnie jeżeli podchodzi się do wydania w jednym tomie (w końcu trzeba udźwignąć do czytania te ponad 1100 stron na raz :)).
Jednak mimo tej objętości zupełnie nie zauważyłam zbędnych dłużyzn, owszem można by było okroić tę książkę (jak z resztą każdą inną), ale moim zdaniem to już nie byłoby to samo... to już nie byłoby To.

A właśnie o To się rozchodzi. Jak dla mnie pomysł na ukazanie ZŁA w taki sposób w jaki zrobił to King jest genialne. Każdy z nas ma ukryte w głębi świadomości swoje demony, nie każdego przestraszy to samo. A To żywi się nie tylko ludzkim mięsem, To żywi się również strachem, który samo wywołuje. Ma na to sprawdzony sposób.
„wszystkie maski i fałszywe oblicza były jedynie lustrami odbijającymi wizje najgorszych koszmarów skrywanych w najdalszych zakamarkach umysłu patrzącego.”

Głównymi bohaterami są dzieci. Z założenia słabsze, potrzebujące pomocy dorosłych istoty, które zostają skazane na samodzielną walkę z Tym, bo tylko one je widzą i dlatego nie mogą liczyć na pomoc starszych.
„lęki dzieci były prostsze i zazwyczaj dużo silniejsze. Obawy dzieci często dało się zebrać pod jedną jedyną postacią.”

Potwory pod łóżkiem, strach przed ciemnością… dzieci mają bardzo bujną wyobraźnię. Mają jednak jedną wielką przewagę nad dorosłymi w walce z Tym – dziecięcą, silną i niezachwianą wiarę w pokonanie potwora. W ich dziecięcych umysłach powstał plan, który żadnemu dorosłemu nawet nie zaświtałby w umyśle.
„jeżeli istnieje dziesięć tysięcy średniowiecznych wieśniaków, stwarzających wampiry, dzięki swej wierze w ich istnienie może trafić się jeden – prawdopodobnie dziecko – który wyobrazi sobie, że najlepszym środkiem do ich zabicia będzie osikowy kołek. Ale kołek to tylko zwykły kawałek drewna. To umysł jest młotkiem, który wbija kołek w serce potwora.”

Walka z Tym to była nie tylko próba pokonania zła, to również przyspieszony proces dojrzewania głównych bohaterów, który możemy dokładnie prześledzić. Wchodząc do kanałów by zmierzyć się ze swoim lękiem zostawili za sobą dzieciństwo, wychodząc byli już innymi ludźmi. To jest również opowieść o wielkiej sile przyjaźni , która pozwoliła dorosłym bohaterom powrócić i znów stanąć do walki z Tym.

W książce bardzo podobał mi się sposób prowadzenia narracji i płynne przenikanie przez obie główne płaszczyzny czasowe. Samo miasteczko Derry już na zawsze pozostanie w moich myślach synonimem najgorszego zła, brudu i okropieństwa. W jego centrum znajdowała się niebywała kondensacja wszystkiego co najgorsze i nie chodzi tu tylko o obecność Tego. Również niektórzy mieszkańcy wydają się być zepsuci do szpiku kości, nawet niektóre dzieciaki, które bezlitośnie znęcają się nad głównymi bohaterami.

Nie wszystko w książce było idealne, zakończenie pozostawiło pewien niedosyt. Jednak polecam „To” każdemu miłośnikowi horrorów, naprawdę warto się z „Tym” zmierzyć (a jeżeli się bać, to na pewno nie objętości :)).

Muszę przyznać, że „To” jest „objętościowo męczące”, szczególnie jeżeli podchodzi się do wydania w jednym tomie (w końcu trzeba udźwignąć do czytania te ponad 1100 stron na raz :)).
Jednak mimo tej objętości zupełnie nie zauważyłam zbędnych dłużyzn, owszem można by było okroić tę książkę (jak z resztą każdą inną), ale moim zdaniem to już nie byłoby to samo... to już nie...