Książka Galarowicza, mimo iż prezentuje poglądy filozofów, nie jest adresowana do filozofów. Adresatem jest tu przeciętny konsument kultury, któremu Galarowicz umożliwia dostęp do najwyższej klasy refleksji na temat cierpienia. Galarowicz uważa, że zbyt często w literaturze filozoficznej autorzy ulegają pokusie zbyt jaskrawego opowiedzenia się po jednej ze stron: tej, która cierpienie ocenia jednoznacznie negatywnie i tej, która widzi w nim więcej pozytywów. Doświadczenie cierpienia nie jest jednoznaczne, chce nam powiedzieć krakowski filozof, zestawiając obok siebie poglądy obu ww. stron. Innym ważnym rozróżnieniem Galarowicza jest dystynkcja na cel i owoce cierpienia. Zbyt często się je utożsamia, np. wtedy, gdy oskarża się o nieczułość tych, którzy wskazują, że dzięki cierpieniu potrafimy współczuć innym cierpiącym. Nie racjonalizują oni, ani nie wychwalają cierpienia. Nie mówią, że ma ono sens, lecz wskazują tylko na jego konkretne owoce. Ostatnie rozdziały książki pokazują, jak chrześcijaństwo wzbogaca refleksję o cierpieniu. Poprzez postać Chrystusa cierpiącego daje ono wierzącym możliwość upodobnienia się do Zbawiciela, a poprzez to nadanie sensu doświadczeniom skądinąd bezsensownym. W ten sposób religia wydaje się przewyższać w swej odpowiedzi na problem cierpienia refleksję wyłącznie rozumową.

Książka Galarowicza, mimo iż prezentuje poglądy filozofów, nie jest adresowana do filozofów. Adresatem jest tu przeciętny konsument kultury, któremu Galarowicz umożliwia dostęp do najwyższej klasy refleksji na temat cierpienia. Galarowicz uważa, że zbyt często w literaturze filozoficznej autorzy ulegają pokusie zbyt jaskrawego opowiedzenia się po jednej ze stron: tej, która...