Wybaczcie długi wywód, ale moja przygoda z "Zapiskami stanu poważnego" wydaje mi się warta dłuższego wyjaśnienia :)
Jakoś specjalnie nie przepadam za romansami. Ba, ja ich nie lubię i właściwie nie czytam! Nie wiem zatem, dlaczego jako dziesięcioletnia dziewczynka uwielbiałam przeglądać książki mojej Mamy, która czytała wtedy w zasadzie tylko i wyłącznie romansidła. Kiedy nie było jej w domu, szłam do jej pokoju, gdzie na stole zawsze leżała sterta książek - pożyczonych z biblioteki, od znajomych, kupionych... Oglądałam okładki, a jeśli któraś mi się spodobała - zaczynałam przerzucać kartki i czytać fragmenty. I tak pewnego dnia w moje ręce trafiły "Zapiski stanu poważnego". Okładka rzuca się w oczy, nic więc dziwnego, że po nią sięgnęłam. Sposób narracji tak mi się spodobał, że siadłam na podłodze (!), oparłam się plecami o szafkę i zaczęłam czytać. Spędziłam tak kilka godzin, ale nie przeczytałam całej książki. Niestety kilka dni później Mama oddała książkę do biblioteki. Ja zajęłam się nauką i własnymi lekturami...
Kilka lat później zupełnie znienacka przypomniałam sobie o książce, którą podczytywałam Mamie. Coś tam było o jakichś rybach, o telewizji, o WOŚP, a bohaterka była w ciąży. Tylko kto to napisał i jaki był tytuł, hmmm... Niestety, kolejne kilka lat nie byłam w stanie znaleźć odpowiedzi na te pytania, ale gdzieś z tyłu głowy wciąż pamiętałam o szalonej dziennikarce.
I tutaj wkroczył serwis lubimyczytac.pl. To były początki mojej przygody z tą stroną i jak szalona dodawałam wszelkie książki, które tylko pamiętałam, żeby tylko w rekomendacjach mieć jak najciekawsze pozycje. Pewnego dnia patrzę do tej zakładki, przeglądam, co by tu wrzucić na listę "Chcę przeczytać" - a tu "Zapiski stanu poważnego". Zupełnie nie wiem, skąd się tam wzięły - jak wspomniałam na początku, nie czytam romansów - ale były. I po opisie przypomniałam sobie - TO PRZECIEŻ TA KSIĄŻKA! Sama nie mogłam w to uwierzyć :) Cóż mogłam zrobić - mając tytuł, popędziłam do biblioteki i od razu ją wypożyczyłam. Tym razem już bez szafki wbijającej mi się w szyję, tylko jak cywilizowany człowiek siadłam i zaczęłam czytać...
Przepadłam tak samo jak wtedy. Narracja wciąż mi się podobała, a szalona Wiktoria i jej perypetie - nie tylko miłosne, ale i zawodowe - wywoływały salwy śmiechu. Ciekawe ukazanie pracy w telewizji trochę "od kuchni", uświadamia, że to naprawdę ciężka praca, której efekty widać tylko przez moment, a przygotowania trwają czasem miesiącami.
Lekka, bardzo przyjemna lektura, nie tylko dla miłośników gatunku, co pokazuje mój przypadek :D

Wybaczcie długi wywód, ale moja przygoda z "Zapiskami stanu poważnego" wydaje mi się warta dłuższego wyjaśnienia :)
Jakoś specjalnie nie przepadam za romansami. Ba, ja ich nie lubię i właściwie nie czytam! Nie wiem zatem, dlaczego jako dziesięcioletnia dziewczynka uwielbiałam przeglądać książki mojej Mamy, która czytała wtedy w zasadzie tylko i wyłącznie romansidła. Kiedy...