Agata Christie w opowiadaniach nie przypadłą mi do gustu, ale postanowiłam dać jej jeszcze jedną szansę i sięgnęłam po dłuższą powieść, czyli „Rosemary znaczy pamięć”. I tu autorka sprawdziła się dużo lepiej. Powieść wydała mi się kopią opowiadania „Żółty irys”, które ostatnio przeczytałam, jednak akcja rozwinęła się dużo ciekawiej.

Plusem był podział książki na trzy części. W pierwszej części przedstawieni zostają wszyscy bohaterowie, a zarazem wszyscy ci, którzy mogli zabić tytułową Rosemary, ponieważ każdy z nich miał motyw. Patrząc na ich punkt widzenia, poznajemy ich historię, a także charakter i relacje wiążące ich z Rosemary.

W drugiej części rozwija się akcja i popełnione zostaje kolejne morderstwo. Trzecia część nabiera tempa i rozpoczyna się dochodzenie, czyli najciekawsza część, pełna zagadek.

Nakierowana opiniami, że w powieściach Christie zakończenie zawsze zaskakuje czytelnika i nic nie jest takie oczywiste, jak się wydaje, już po pierwszej części wytypowałam mordercę i mój wybór okazał się trafny. Nie umniejszyło to jednak mojego zaciekawienia finałem książki.

Książka zachęciła mnie, by sięgnąć po kolejne powieści Christie, ale następnym razem chciałabym poznać słynnego Herkulesa Poirota czy pannę Marple.

Polecam!!

Agata Christie w opowiadaniach nie przypadłą mi do gustu, ale postanowiłam dać jej jeszcze jedną szansę i sięgnęłam po dłuższą powieść, czyli „Rosemary znaczy pamięć”. I tu autorka sprawdziła się dużo lepiej. Powieść wydała mi się kopią opowiadania „Żółty irys”, które ostatnio przeczytałam, jednak akcja rozwinęła się dużo ciekawiej.

Plusem był podział książki na trzy...