Rodanthe…Cóż to za miejsce?! Cóż to za opowieść?! Cóż to za miłość?!
Śmię twierdzić, iż pana Sparksa poniosła nieco fantazja, skoro zdecydował się przedstawić uczucie między dwojgiem dojrzałych ludzi w taki sposób! Nie, żebym miała cos przeciwko…
Dobry Boże, skądże! Po prostu miłość tych państwa – Adrienne i Paula – tak, tak to o nich mowa – przebywających w małej gospodzie, w niedużym nadmorskim miasteczku ukazana została zbyt mało realnie. Dwoje naszych głównych bohaterów – Ada i Paweł spotykają się w Rodanthe, tajemniczym i pełnym miłości zakątku świata. Spotykają się, poznają, dużo ze sobą rozmawiają (z braku innego towarzystwa), wyprowadzają się na spacery po plaży, raczą się winem, spożywają wspólnie posiłki, pomagają sobie w pracach domowych, zakochują się, całują, lądują w łóżku, po czym decydują się spędzić ze sobą resztę życia. I to wszystko w zaledwie ile? 3, 4 dni?
No, Drogi Panie Sparks! Toż to nie nastolatkowie w przypływie młodzieńczej ekstazy! Toż to ludzie dojrzali, po przejściach, doświadczeni przez los, mający gdzieś na świecie swoje domy, rodziny! A Pan tu fundujesz „love at first sight” bez żadnego pomyślunku!
Eh…Mimo, że fabuła przywodzi nieco na myśl akcję jednej ze współczesnych kolumbijskich telenoweli (nawet moja babcia, która potrafi wymienić tytuły i opisać przebieg wydarzeń wszystkich tych seriali z zakresu ostatnich 20 lat, potwierdza moją tezę, a „Nocy w Rodanthe” nie czytała), to utwór czytało się bardzo dobrze i przyjemnie. Można się powzruszać, podumać, popłakać. Taki to poruszający i lekko czytający się melodramat. Ot co!

Rodanthe…Cóż to za miejsce?! Cóż to za opowieść?! Cóż to za miłość?!
Śmię twierdzić, iż pana Sparksa poniosła nieco fantazja, skoro zdecydował się przedstawić uczucie między dwojgiem dojrzałych ludzi w taki sposób! Nie, żebym miała cos przeciwko…
Dobry Boże, skądże! Po prostu miłość tych państwa – Adrienne i Paula – tak, tak to o nich mowa – przebywających w małej...