Książka przedstawia refleksje autora związane z najogólniej ujmując adrenaliną. Pisarz wspomina momenty, w których najbardziej się bał, kiedy los, a może życie stawiało przed nim wielkie wyzwania, zmuszało go do wysiłku na granicy wyczerpania. Trzeba podkreślić, że jest to coś, co autor lubi i robi od lat, chyba czterdziestu. Stawia sobie zadania i sprawdza, czy im podoła. Uczestniczy w szkoleniach (na przykład wychodzenia z zatopionego samochodu), kursach i wyprawach. Nie robi tego dla zaspokojenia próżnej ciekawości, lecz by wzbogacić treningi wyspecjalizowanych jednostek wojskowych. Lubi uczyć innych tego, co pomoże im przeżyć w trudnych sytuacjach. Pomaga edukować młodych ludzi, aby umieli przeżyć zarówno na pustyni, jak i w dżungli, potrafili znaleźć drogę i pożywienie, odpowiednio się maskować, a co najważniejsze walczyć i zwyciężać. Bo o to przede wszystkim chodzi. By państwa posiadały żołnierzy, którzy będą w stanie wyśledzić terrorystów w ich kryjówkach, a następnie ich pokonać. Autor doradzał kolejnym ministrom obrony narodowej, za co został odznaczony. Ma zdecydowane poglądy, z którymi można się nie zgadzać, ale książkę czyta się dobrze, z pełnym zaciekawieniem.

Książka przedstawia refleksje autora związane z najogólniej ujmując adrenaliną. Pisarz wspomina momenty, w których najbardziej się bał, kiedy los, a może życie stawiało przed nim wielkie wyzwania, zmuszało go do wysiłku na granicy wyczerpania. Trzeba podkreślić, że jest to coś, co autor lubi i robi od lat, chyba czterdziestu. Stawia sobie zadania i sprawdza, czy im podoła....