Pierwsze romanse historyczne ,jakie w ogóle czytałam , to właśnie była rodzima produkcja autorstwa np Rodziewiczównej. Wrzos , muszę przyznać podobał mi się bardzo (podebrałam z biblioteczki mamy). Może dlatego ,ze byłam jeszcze bardzo młodą osóbką , nie skażoną cynizmem ? Nie wiem.
Tragiczny był los cichej , skromnej Kazi ,wydanej na żer zblazowanego, miejskiego środowiska tzw elity oraz nieczułego męża , goniącego za majątkiem.
Wrzos , do którego przyrównywano bohaterkę :
"A przecie przypomniała mi kwiat. Wie pani, jaki? Wrzos. Znam takie wrzosowiska w kwiecie. Zdrowie od nich idzie i robią wrażenie czegoś bardzo
subtelnego a silnego. Ona ma taki wdzięk nieświetny, niepozorny. Cieniutka, skromniutka, bez blasków, barw, form okazałych, taka gałązka koralowa, osypana drobniutkim kwieciem, łagodnej barwy i kształtów nadzwyczaj ślicznych, gdy się im przyjrzeć uważnie. I nie zwiędnie to, i nie osypie się. Zdrowe i silne. Podobała mi się okrutnie. Zaraz bym się z nią żenił."
Z babcia i mamą oglądałam też cykl W Starym Kinie , gdzie przedstawiano właśnie polskie filmy przedwojenne.
Świetne to było kino ,jak na owe czasy i w sumie dobre aktorstwo.
W pamięci utkwiła mi ostatnia scena z tego filmu. Ktoś na pogrzeb Kazi( już nie pamiętam czy mąż? ) przyniósł bukiet wrzosu , a później ludzie ,wracając do swojego życia , rozdeptywali go.
Bardzo trafne podsumowanie całej powieści!

Pierwsze romanse historyczne ,jakie w ogóle czytałam , to właśnie była rodzima produkcja autorstwa np Rodziewiczównej. Wrzos , muszę przyznać podobał mi się bardzo (podebrałam z biblioteczki mamy). Może dlatego ,ze byłam jeszcze bardzo młodą osóbką , nie skażoną cynizmem ? Nie wiem.
Tragiczny był los cichej , skromnej Kazi ,wydanej na żer zblazowanego, miejskiego środowiska...